Το άπειρο σε κλίμακα πεπερασμένου

 

Πρόσφατα άρχισα να αναλογίζομαι τη Δημιουργία και την εξέλιξη από την άποψη της Αισθητικής, δηλαδή σαν μια διαδοχική εμφάνιση και καταστροφή πάσης φύσεως μορφών πάνω στη Γη.

Ξεκίνησα από τη Βιολογία και απόρησα, με την απίστευτη ποικιλία όλων εκείνων των όντων που πέρασαν από τον πλανήτη ή συνεχίζουν να υπάρχουν, από τα πρωτοβακτήρια μέχρι τον τερατώδη αργεντινόσαυρο, από το φυτοπλαγκτόν μέχρι τις θηριώδεις υπερεκατοντάμετρες σεκόιες, από τον τεράστιο πτεροδάκτυλο μέχρι το μικροσκοπικό κολιμπρί, από τις προϊστορικές γιγαντιαίες λιβελούλες μέχρι τα αόρατα ακάρια... Αν λάβει κανείς υπ’ όψιν ότι τα ήδη δεκάδες εκατομμύρια έμβια είδη αποτελούν μόλις το 1% όλων εκείνων που πέρασαν από τον πλανήτη, αρχίζει να παίρνει μια πρώτη γεύση του δυσθεώρητου κοσμικού εγχειρήματος...

Σε ανθρώπινη κλίμακα, αυτό συνεχίζεται με τους αναρίθμητους πολιτισμούς που πέρασαν, και με τις αισθητικές, θρησκευτικές, κοσμολογικές, φιλοσοφικές, επιστημονικές, και άλλες δοξασίες που δημιούργησαν. Επίσης, στο εσωτερικό κάθε πολιτισμού τα άτομα, παρ’ όλες τις ομοιότητες που τα ενώνουν, έχουν και ουσιώδεις διαφορές, σε σημείο που κάθε άνθρωπος να έχει έναν εντελώς προσωπικό χαρακτήρα κι ένα ατομικό κοσμοείδωλο, που δεν μοιάζουν με κανενός άλλου που έζησε ή θα ζήσει ποτέ. Κι εδώ έρχεται κανείς πλέον ξεκάθαρα αντιμέτωπος με ένα ιλιγγιώδες γίγνεσθαι...

Όλα αυτά δείχνουν ότι ουσιαστικά υπάρχει στο Σύμπαν μια αέναη καταιγιστική τάση υλοποίησης, τόσο υλικών μορφών, όσο και άυλων σκεπτομορφών (ιδέες, πεποιθήσεις, δοξασίες - η περίφημη «Νοόσφαιρα» του Τεγιάρ ντε Σαρντέν)... Όλα αυτά δείχνουν ότι το αχανές ανεκδήλωτο Άπειρο προσπαθεί να κατέλθει σε μια αναλογική κλίμακα οντολογικού πεπερασμένου, έτσι για να δώσει μια μικρή παράσταση της απροσμέτρητης μεγαλοσύνης του... Τα διάφορα πώς, τι, και γιατί, δεν απαντήθηκαν ακόμη, και ίσως και να μην απαντηθούν ποτέ... «Λάμπει ο Κόσμος ακούραστος... Κοιτάχτε!...», (Γ. Ρίτσος).

Δημήτρης Χορόσκελης

ramnousia.com

ntokoumentagr.blogspot.gr