Εισαγωγή στον όρο
Η αλήθεια είναι ότι ο όρος Δημιουργία εκ του Μηδενός προέρχεται απο την Ιουδαιο-Χριστιανική θεωρία περι δημιουργίας του κόσμου και του ανθρώπου. Δηλαδή ότι ένας παντοδύναμος και προυπάρχον Θεός ήταν ο δημιουργός όλων εκείνων των πραγμάτων που γνωρίζουμε και δέν γνωρίζουμε.
Βέβαια παρόμοιες θεωρίες περι δημιουργίας απο μιά ανώτερη απο τον άνθρωπο ύπαρξη, συναντάμε και προγενέστερα της Χριστιανικής θεωρίας στους αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους και ιδιαίτερα στον Πλάτωνα ή στον Αριστοτέλη που υποστήριξε καί αυτός ότι ένας Θεός δημιούργησε απο την προυπάρχουσα ύλη τον κόσμο για να προσδώσει αρμονία και τάξη στο Χάος.
Επιστημονική εξήγηση του όρου
Μία απο τις εξηγήσεις που δίνουν οι επιστήμονες για την δημιουργία του Σύμπαντος και κατα συνέπεια της Γής και του ανθρώπου είναι και η Κβαντική θεωρία που λέει ότι τα υποατομικά θεμελιώδη σωματίδια έχουν τη δυνατότητα να δημιουργηθούν από το τίποτα.
Κατανόηση του όρου με την ανθρώπινη λογική
Σύμφωνα με την ανθρώπινη εμπειρία πάνω στην δημιουργία και τις ανθρώπινες κατασκευές ο κοινός νούς λέει ότι απο το τίποτα, δέν μπορεί να γίνει τίποτα. Και είναι εν μέρει σωστό. Π. χ για να φτιάξουμε κάτι, θα πρέπει να έχουμε στη διάθεσή μας όλα εκείνα τα πρωταρχικά υλικά, τις πρώτες ύλες δηλαδή και να κατέχουμε την απαραίτητη τεχνογνωσία ώστε να συνδυάσουμε και να μετατρέψουμε στη συνέχεια τα πρωταρχικά υλικά σε κάτι πιό ουσιώδες. σε κάτι σταθερό, ένα τελικό προϊόν, μιά “τέλεια” κατασκευή. Κατανοούμε επομένως, πως άν δέν υπήρχαν οι πρώτες ύλες(το κάτι, το Είναι), δέν θα είχαμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Θα είμασταν ανίκανοι της οποιασδήποτε δημιουργίας, όσες γνώσεις κι άν κατείχαμε.
Άρα σύμφωνα με τα παραπάνω, μιά Δημιουργία εκ του Μηδενός φαίνεται αδύνατη.
Μετάβαση του όρου στη φιλοσοφία του Χωροχρόνου
Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε διαφορετικά την Δημιουργία εκ του Μηδενός, θα πρέπει να αναλογιστούμε τα εξής:
θα πρέπει να τοποθετήσουμε την οποιαδήποτε δημιουργία ή μή δημιουργία στον αισθητό κόσμο σαν Γεγονός στον χώρο μας, σε μιά συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Το Γεγονός απο μόνο του δημιουργεί χρονική σειρά, χρονική αλληλουχία πραγμάτων και καταστάσεων, που είναι αδύνατο να προβλεφθούν γιατί λόγω της γέννησης του ίδιου του Γεγονότος, αυτομάτως δημιουργούνται- άγνωστο πόσα-Γεγονότα, ακόμα κι άν στον παρόντα ή παρελθόντα χρόνο δέν τα έχουμε αντιληφθεί.
Απο τα παραπάνω προκύπτουν τα εξής συμπεράσματα:
ότι όπως η δημιουργία (το Είναι), αναγνωρίζεται ώς Γεγονός, ώς αλήθεια και ως πραγματικότητα, έτσι και στη μή δημιουργία (το μή Είναι) ισχύουν ακριβώς τα ίδια. Δηλαδή το μη Είναι είναι στην ουσία Είναι. Άρα αυτό συνεπάγεται οτι είναι δυνατή μια Δημιουργία απο το μή Είναι, άν ορίσουμε την συγκεκριμένη Δημιουργία ώς αποτέλεσμα και το μή Είναι ώς Είναι.
Δεύτερον, ότι πρίν την ύπαρξη του Γεγονότος, στην ουσία υπήρχε το Τίποτα, πάντα σε σχέση με την γέννηση, την εμφάνιση και την εξέλιξη του Γεγονότος. Δηλαδή αυτό καθ’αυτό που υπάρχει τώρα, δέν υπήρχε πρίν και δέν ξέρουμε άν θα υπάρχει και μετά. Άρα το συγκεκριμένο Γεγονός δέν αποτελεί σταθερά, ούτε και απόλυτη αλήθεια, αφού μπορεί να υπάρχει και μπορεί να μήν υπάρχει ταυτόχρονα, όχι ώς ύλη αλλά ώς έννοια ταυτόσημη στον χρόνο.
Τρίτον. Επίσης είναι ξεκάθαρο, πως ακόμα κι άν προυπήρξαν όλα εκείνα τα στοιχεία που μας οδήγησαν στην γέννηση του Γεγονότος, αυτό είναι μεταγενέστερο του Τίποτα και άρα το Τίποτα είναι μια πραγματικότητα και υπάρχει όπως υπάρχει και το Κάτι. Το Μηδέν υπάρχει, όπως υπάρχει και το Ένα και το Ένα δέν θα υπήρχε, άν δέν υπήρχε το Μηδέν. Άρα ώς Αρχή ορίζεται το Μηδέν και ώς συνέχεια το Ένα και το Άπειρον. Η συνέχεια λοιπόν δημιουργήθηκε εκ του Μηδενός.
…Απο τα Πάντα στο Τίποτα κι απο το Μηδέν στο Άπειρον…
Άν διαχωρίσουμε τη θέση του ανθρώπου σε σχέση με τη φύση, και αποδεχθούμε την περιορισμένη γνώση μας όσον αφορά την εξήγηση των φαινομένων στον κόσμο και στο Σύμπαν, θα καταλάβουμε γιατί ο άνθρωπος προσπάθησε να επιβληθεί της πρώτης και γιατί αισθάνθηκε την ανάγκη να δημιουργήσει μιά αφηρημένη οντότητα, μιά α-νοησία που αυτοαναιρείται για να μπορέσει να εξηγήσει την προέλευση και την χαοτική εξέλιξη των Πάντων. Πως ο άνθρωπος δημιούργησε απο το Τίποτα, ένα Τίποτα για να εξηγήσει το Τίποτα και τα Πάντα, το Μηδέν και το Άπειρον.
Ο άνθρωπος όντας μέρος της φύσης αλλά και μέρος του Σύμπαντος, είναι κάτι το τελείως διαφορετικό καί των δύο πραγματικοτήτων. Είναι μια πραγματικότητα απο μόνος του. Υπόκειται στις δυνάμεις καί των δύο, ελέγχει μέρος των δυνάμεων της φύσης αλλά δέν πρόκειται να κατανοήσει ποτέ την ουσία ή την Αρχή του Σύμπαντος, το πραγματικό νόημα της Ύπαρξης παρά μόνο αντιλαμβάνεται τις χρονικές πραγματικότητες της γέννησης, της εξέλιξης και του θανάτου των Πάντων και αλληλεπιδρά σε οποιαδήποτε μεταβολή αυτών, όπως και όλες οι δυνάμεις και τα συστήματα που βρίσκονται στη σφαίρα του Απείρου.
Αυτή λοιπόν η εξάρτηση και η αλληλεπίδραση του ανθρώπου με δυνάμεις ανώτερες απο τον ίδιο, τον καθιστά αυτομάτως παρ’όλη την υλική του υπόσταση ένα ενεργειακό όν, που παράγει συνεχώς ενέργεια, που δημιουργεί και καταστρέφει. Που μεταβάλλει το προυπάρχον σε κάτι μεταγενέστερο, που εξαλείφει το πρώτο και ανα-δημιουργεί το δεύτερο σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του σάν άτομο, αλλά και στην εξελικτική του πορεία σάν Γένος. Και εισβάλλει στην φύση και την αλλάζει, δημιουργεί το δικό του κόσμο απο το Τίποτα, όχι επιρρεασμένος ή καθοδηγούμενος απο κάποια θεϊκή δύναμη που καθορίζει τις εξελίξεις, αλλά απο την δική του εγωκεντρική βούληση που στην ουσία απο μόνη της αρνείται και παραγκωνίζει μιά τέτοια αόριστη και αμφίβολη ύπαρξη ακριβώς γιατί δέν μπορεί να την κατα-νοήσει ώς ουσία και ώς ύπαρξη.
Απο τη σφαίρα του Απείρου, στη σφαίρα του Θνητού
Έτσι λοιπόν, ο άνθρωπος αφού απέτυχε να κατανοήσει την ύπαρξή του ώς κάτι το ιδιαίτερο, δημιουργεί έναν αμιγώς ανθρώπινο κόσμο, πεπερασμένο και συνεχώς μεταβαλλόμενο όπου άρχεται απο τους ίδιους τους ανθρώπους που όντας κατώτεροι των δυνάμεων εκείνων που άρχουν στο Σύμπαν προσπαθούν να επιβληθούν με κάθε τρόπο σε καθετί που τους περιβάλλει ακόμα και στους ίδιους, εμφανίζοντας τα κανιβαλιστικά συμπτώματα, όχι γιατί πρέπει να επιβιώσουν ώς είδος αλλά γιατί πρέπει να ικανοποιήσουν την αρρωστημένη τους φύση -λόγω γενετικής ανωμαλίας και ατέλειας-για εκμετάλλευση και εξουσία εις βάρος του διαφορετικού(απο εμάς τους ίδιους ατομικά) και του αδύναμου, σάν εκείνες τις δυνάμεις του Σύμπαντος που αλληλοεξουδετερώνονται, ανα-δημιουργώντας τα Πάντα απο την Αρχή.
Έτσι αφού κατάφερε να επιβληθεί της φύσης, χρησιμοποίησε όλα εκείνα τα αρχέγονα ένστικτα όχι για να χαλιναγωγήσει και να εξαλείψει εκείνα τα στοιχεία που τον κάνουν ίσο ή κατώτερο ακόμη και με τα ζώα που τον περιβάλλουν, αλλά για να τα εξελίξει παράλληλα με την τεχνολογική και γνωστική του εξέλιξη, και να προσδώσει σε αυτά νομοτελειακά ακόμη και “θεϊκά” στοιχεία ώστε να δημιουργηθούν όλοι εκείνοι οι μηχανισμοί που κρατούν τον άνθρωπο εγκλωβισμένο μέσα στον άνθρωπο, και στην συνέχεια να ανακαλύψει και να εφαρμόσει τεχνικές οι οποίες να καθιστούν την όποια προσπάθεια απεγκλωβισμού, μάταιη και άνευ νοήματος.
Ιδού λοιπόν ο μηδενιστικός σας κόσμος, παρουσιάζεται μπροστά σας κατασκευασμένος εξ’ολοκλήρου απο ανθρώπους, ένας κόσμος όπου άρχουν οι δημιουργικές δυνάμεις της καταστροφής, ένας κόσμος μάταιος με λιγοστές ελπίδες και συκεκριμένες λύσεις που η αρνητική του ολότητα μεταβάλλεται ώς αέναη ευτυχία για τους λίγους και ατέρμονη δυστυχία για τους πολλούς. Ένας κόσμος που η πραγματική “ευτυχία” ζυγίσει πολύ λιγότερο απο την πραγματική δυστυχία που μάλλον είναι αόρατη στα μάτια και στο νού των ανθρώπων λόγω των σκοτεινών μηχανισμών που ελέγχουν τα πάντα επι της Γής. Ιδού λοιπον ένας κόσμος απο το Μηδέν, αφιερωμένος στο Μηδέν.
Αντιστροφή της πορείας προς το σύγχρονο Τίποτα της δυστυχίας
Επειδή δέν υπάρχει μία και απόλυτη “ευτυχία”, δέν μπορεί και να υπάρξει σαφής και ξεκάθαρη πορεία προς αυτήν. Επειδή όμως είναι ξεκάθαρο ποιά είναι η πορεία προς τη “δυστυχία” γίνεται ξεκάθαρο οτι πρέπει σάν Γένος, σάν είδος να αντιστρέψουμε αυτή τη πορεία, και μπορούμε να την αντιστρέψουμε γιατί είναι μιά αμιγώς λανθάνουσα κατάσταση, μιά αμιγώς ανθρώπινη κατασκευή και έτσι απο μόνη της, είναι εκ των προτέρων καταδικασμένη να πεθάνει λόγω της ατέλειάς της. Απλά είναι θέμα χρόνου.
Πρέπει να εξαλείψουμε όλα εκείνα τα στοιχεία, τους μηχανισμούς, τις τεχνικές, τις δυνάμεις εκείνες που έχουν φέρει την ανθρωπότητα σε ένα παράδοξο αδιέξοδο.
Να επιλέξουμε ελεύθερα ό,τι είναι αυτό που συμφέρει πραγματικά όλους τους ανθρώπους και επειδή γνωρίζουμε οτι τα στοιχεία, τα πρόσωπα και οι δυνάμεις που φυλακίζουν τον άνθρωπο θα εμφανιστούν και πάλι λόγω του ότι είναι έμφυτες σε αυτόν, να καταστρέψουμε όσα και όσες μπορούμε. Ώστε αυτός ο μηδενιστικός κόσμος, το απάνθρωπο σύστημα, να καταρρεύσουν και να ανοιχτεί διάπλατα ο Δρόμος για την ελεύθερη επιλογή της Δημιουργίας ενός κόσμου εκ του Μηδενός, με διαφορετικά κριτήρια για την αναζήτηση μιάς ευτυχίας που δέν θα είναι η δυστυχία του άλλου. Παρα μόνο η δυστυχία των αδίκων.
ΑΝΩΝΥΜΟΣ και ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ
ramnousia.com
ntokoumentagr.blogspot.gr
