Copyright: Ένα εργαλείο λογοκρισίας

  

Το μονοπώλιο του copyright δημιουργήθηκε ως ένα εργαλείο λογοκρισίας κι ακόμη χρησιμοποιείται ως τέτοιο.


Πολλοί υποστηρικτές του μονοπωλίου του copyright λανθασμένα έχουν υποστηρίξει πως δημιουργήθηκε το 1710. Αυτό είναι αναληθές, απλά μονομερώς επαναθεσμίστηκε εκείνη τη χρονιά. Δημιουργήθηκε το 1557 ως ένα εργαλείο λογοκρισίας, για να καταστείλει τις πολιτικές αντιθέσεις.

Όταν η τυπογραφεία χτύπησε την Ευρώπη, οι βασιλείς και ο κλήρος πανικοβλήθηκαν. Εξαπίνης, είχαν χάσει την πρωτοκαθεδρία στο να καθορίζουν ποιο μέρος του πολιτισμού και της γνώσης θα ήταν διαθέσιμο στις μάζες, κι επιπλέον, έχασαν τον έλεγχο των πολιτικών πραγμάτων της εποχής τους.

Εκείνη τη στιγμή, διαφορετικά καθεστώτα αντέδρασαν διαφορετικά στον κίνδυνο. Η Γαλλία αντέδρασε τιμωρώντας τα βιβλιοπωλεία καθώς και τη χρήση της τυπογραφίας με ποινή θανάτου. Η τιμωρία απεδείχθει εντελώς αναποτελεσματική (ναι, διαβάσατε καλά: η ποινή για μη εξουσιοδοτημένη αντιγραφή είχε κλιμακωθεί όσο και η ποινή θανάτου, αλλά και πάλι χωρίς κανένα αποτέλεσμα).

Από την άλλη πλευρά, στη Βρετανία, η Μαίρη η Α’ είχε κληρονομήσει μια Προτεσταντική Αγγλία από τον πατέρα της, ο οποίος είχε μετατρέψει μια ολόκληρη καθολική χώρα σε προτεσταντική, για να χωρίσει τη μητέρα της (και για να παντρευτεί μισή ντουζίνα γυναίκες στη συνέχεια). Η Μαίρη δεν ήταν χαρούμενη με τη μεταχείριση της μητέρας της, η οποία είχε μεγαλώσει ως Καθολική. Είδε λοιπόν ως καθήκον της να επαναφέρει τον Καθολικισμό, χωρίς να υπολογίσει το ανθρώπινο κόστος.

Πήρε το θρόνο από την ξαδέρφη της το 1553 και ξεκίνησε την καταστολή των πολιτικών αντιφρονούντων, πράξη η οποία της απέδωσε τον τίτλο της “Bloody Mary” (Αιματοβαμμένη Μαίρη). Εκείνη την εποχή, δεν υπήρχε ουσιαστική διάκριση μεταξύ πολιτικής και θρησκείας, ήταν ένας πόλεμος δύναμης, επιφανειακά μεταξύ Καθολικισμού και Προτεσταντισμού. Πάνω από 280 αντιφρονούντες κάηκαν ζωντανοί κατά τη βασιλεία της Μαίρης, ως προειδοποίηση για τους άλλους.

Σε αυτό το κλίμα, θεσπίστηκαν κι άλλα μέσα για την καταπίεση της ελευθερίας του λόγου και της πολιτικής αντιπαλότητας. Βλέποντας πως η ποινή θανάτου στη Γαλλία είχε αποτύχει, επέλεξε να προβεί σε μια ανίερη συμμαχία μεταξύ του στέμματος και του κεφαλαίου.

Η Μαίρη έδωσε το τυπογραφικό μονοπώλιο στις 4 Μαΐου του 1557 στο London Company of Stationers. Σε αντάλλαγμα του επικερδούς μονοπωλίου τύπωσης των πάντων στην Αγγλία, η εταιρία συμφώνησε να μην τυπώνει κάτι το οποίο δε θα υποστήριζε πολιτικά το Στέμμα.
Το σχήμα αυτό δουλεψε ώστε να καταπιεστούν οι διαφωνίες και η ελεύθερη σκέψη, και η λογοκρισία είχε επιτυχώς εισαχθεί. Το μονοπώλιο αυτό ονομάστηκε copyright, έπειτα από εσωτερική σύσταση και συμφωνία της London Company of Stationers. Έτσι, η ανίερη συμμαχία του μονοπωλίου πνευματικής ιδιοκτησίας σφυρηλατήθηκε στο αίμα της πολιτικής διαφωνίας.

Η Μαίρη η Α’ τελικά απέτυχε στις προσπάθειές της να αποκαταστήσει τον Καθολικισμό και πέθανε την επόμενη χρονιά διαδεχόμενη από την ετεροθαλή αδερφή της Ελισσάβετ την Α’, η οποία είχε προτεσταντική ανατροφή. Ωστόσο η εφεύρεση της λογοκρισίας γνωστής ως μονοπώλιο του copyright, επιβιώνει ακόμη και σήμερα.

Ακόμη και σήμερα, το μονοπώλιο του copyright χρησιμοποιείται για να αποτρέψει πολιτικούς αντιφρονούντες να δημοσιεύσουν διάφορα έργα η άρθρα. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα, όπως το πρόσφατο παράδειγμα της πετρελαϊκής εταιρίας Neste Oil, η οποία χρησιμοποίησε το μονοπώλιο του copyright για να αποτρέψει την έκδοση ενός κειμένου της Greenpeace εναντίον της εταιρίας. Αυτό είναι ένα από τα πολλά και πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Δυστυχώς, υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες ανάλογα παραδείγματα, για το πώς αυτό το μονοπώλιο του Copyright παραμένει ένα εργαλείο πολιτικής λογοκρισίας και φίμωσης.

Copyright: A Censorship Tool

Copyright: Ένα Λερναικέφαλο τέρας εξαπάτησης. Ποιός αλήθεια έχει το Copyright σε οτιδήποτε; Ποιός είναι ο πρώτος σε οποιαδήποτε σκέψη, όταν γνωρίζουμε ό,τι οι σκέψεις μας είναι ελεγχόμενες, στην καλύτερη των περιπτώσεων και σίγουρα καμία τους δεν είναι πρωτότυπη; Ακόμα και τα έργα που έχουν Copyright με λίγη -πολύ επιφανειακή- μελέτη βλέπουμε τις επιρροές τους ή την αντιγραφή τους. 

Είναι τουλάχιστον αστείο το θέμα του Copyright ειδικά όταν βλέπουμε πόσο εύκολα γίνεται η καταπάτηση του. Απλώς είναι κι ετούτο άλλος ένας τρόπος ελέγχου των προβατοποιημένων μαζών που με εγωπαθή ηλιθιότητα περιφέρουν ανά την υφήλιο το Copyright του copy- paste.

*Διανοητική ιδιοκτησία ονομάζουμε τα δικαιώματα των δημιουργών που προκύπτουν από τη δημιουργία ενός προϊόντος του νου, το οποίο έτσι αντιμετωπίζεται ως άυλο περιουσιακό στοιχείο[εκκρεμεί παραπομπή]. H διανοητική ιδιοκτησία διακρίνεται σε δύο κατηγορίες:    

*Τη Βιομηχανική ιδιοκτησία, που περιλαμβάνει τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας (εφευρέσεις), τα υποδείγματα χρησιμότητας (μικρές εφευρέσεις), τα δικαιώματα επί φυτικών ποικιλιών αλλά και τα σήματα, τα βιομηχανικά σχέδια και τις προστατευόμενες γεωγραφικές ονομασίες προελεύσεως.    

*Την Πνευματική ιδιοκτησία, που προστατεύει κυρίως έργα λογοτεχνίας και τέχνης, όπως βιβλία, θέατρο, ζωγραφική, γλυπτική, φωτογραφία, αρχιτεκτονική, αλλά και το λογισμικό και με συγγενικά δικαιώματα τις ηχογραφήσεις, τις εκτελέσεις και παραστάσεις έργων, ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά προγράμματα.

Αρμόδιος διεθνής οργανισμός είναι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Διανοητικής Ιδιοκτησίας (World Intellectual Property Organization). Η 26η Απριλίου έχει οριστεί ως Παγκόσμια Ημέρα Διανοητικής Ιδιοκτησίας. Από τον 19ο αιώνα δημιουργήθηκε η ανάγκη διεθνούς κατοχύρωσης των δικαιωμάτων στα προϊόντα της διανοίας[εκκρεμεί παραπομπή]: το 1883, υπογράφηκε η Συνθήκη του Παρισιού για τη βιομηχανική ιδιοκτησία και το 1886 η Συνθήκη της Βέρνης για την προστασία των δικαιωμάτων από λογοτεχνικά και εικαστικά έργα (δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας). Μεγάλο ρόλο στην ανάπτυξη της διανοητικής ιδιοκτησίας έπαιξε και η θεωρία των property rights. Σήμερα το νομικό πλαίσιο προστασίας της διανοητικής ιδιοκτησίας καθορίζεται από τις διεθνείς συνθήκες, την κοινοτική νομοθεσία και τις επιμέρους εθνικές νομοθεσίες.

Στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ) έχει αναπτυχθεί η πολυμερής συμφωνία TRIPs (Trade Related Aspects of Intellectual Property, έναρξη ισχύος 1/1/1999). Η συμφωνία αυτή προβλέπει πρότυπα, μέτρα επιβολής και διαδικασίες διευθέτησης διαφορών όσον αφορά τα πνευματικά δικαιώματα, τα εμπορικά σήματα, τις ευρεσιτεχνίες, τις γεωγραφικές ενδείξεις, τα βιομηχανικά σχέδια και το εμπορικό απόρρητο (trade secrets). Γενικά, με τη συμφωνία TRIPS όλα τα μέλη του ΠΟΕ συμμορφώνονται με:

    τη συνθήκη του Παρισιού για τη βιομηχανική ιδιοκτησία

    τη συνθήκη της Βέρνης για τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

    τη Σύμβαση IPIC για τα ολοκληρωμένα κυκλώματα

    τη Σύμβαση της Ρώμης για τα δικαιώματα των ερμηνευτών, παραγωγών ηχογραφήσεων και ραδιοτηλεοπτικών σταθμών.

Δοκίμασε να κυκλοφορήσεις κάτι αληθινά μοναδικό, πρωτότυπο, πέρα από τα στενά πλαίσια που επιτρέπουν οι επικυρίαρχοι και θα πέσει επάνω σου η βιομηχανία του Copyright, για να σε εξαφανισει και το έργο σου και εσένα. Σκέψου τον Ράιχ, τον Τέσλα, τον Ραιφ, κλπ. κλπ. κλπ.

Όλοι οι κάλαμοκαβαλημένοι, κοτσάρουν κι ένα Copyright, σε συνταγές για πατάτες με μπάμιες και ανανά, ή ένα γαλακτομπούρεκο με λάχανο τουρσί, στην φωτογραφία του Παρθενώνα, της μαργαρίτας στο λιβάδι ή σε κοκτέιλ και του μπάρμπα Μήτσου μεθυσμένου, σε υβριδικά παραμύθια της Χαλιμάς και σε ότι μαλακία μπορείς να φανταστείς.   

Σίγουρα η εργασία του κάθε ανθρώπου είναι σωστό να πληρώνεται και να αναγνωρίζεται αν πράγματι αξίζει και είναι χρήσιμη και πρωτότυπη, αλλά το να βλέπω Copyright σε έργα του Νίτσε, Πυθαγόρη ή του Ράιχ π.χ. είναι τουλάχιστον γελοίο.

«Copyright: Όλα τα δικαιώματα κρατημένα και όποιος πάρει και δημοσιεύσει το άρθρο για ιδίαν, εμπορική ή άλλη χρήση, να αναφέρει το όνομα του συγγραφέα, το πώς περνάει τα Σαββατοκύριακα και τι φαγητό του αρέσει. Αν δεν τα γνωρίζει εκ των προτέρων δεν έχει το δικαίωμα της αναπαραγωγής του εν λόγο έργου.»

Δεν ξέρω πόσο λογική σου φαίνεται η πιο πάνω πρόταση, αλλά ρώτησε έναν καταστηματάρχη ή περιπτερά που χρυσοπληρώνει κερατιάτικα στις άχρηστες εταιρίες δήθεν «πνευματικών δικαιωμάτων» του μουσικού copy- paste, κάμποσα χρήματα που κανείς δεν γνωρίζει που πηγαίνουν. 

Εμείς όμως σαν γνήσιοι συνομωσιολογικοπαρανοϊκοι που είμαστε … ξέρουμε.

terrapapers.com

ntokoumentagr.blogspot.gr