Πλέον είναι ξεκάθαρο: Η βιοηθική επιστήμη έχει συμπλεύσει πλήρως με τη "νέα εποχή": ολοένα και αυξανόμενος αριθμός "επιστημόνων" αμφισβητεί πλέον ακόμη και το κριτήριο του βιολογικού θανάτου ως προϋπόθεση για την (σ.σ. pentapostagma.gr επιβαλλόμενη σε εμάς αναγκαστικά..) δωρεά οργάνων.
Ο Walter Glennon, του Πανεπιστημίου του Calgary, θεωρεί ότι δεν είναι σημαντικό εάν ένας ασθενής βρίσκεται ακόμη εν ζωή ή όχι για να προβεί στην πράξη της δωρεάς οργάνων.
Λαμβάνοντας ως παράδειγμα έναν ασθενή με οξεία εγκεφαλική βλάβη, υποστηρίζει ότι: “Αυτό που έχει σημασία δεν είναι εάν ο δότης είναι νεκρός ή όχι, ή η στιγμή του θανάτου του δότη, αλλά σημασία έχει - όταν ένας δότης ή συγγενής συναινεί, σε περιπτώσεις που ο δότης αντιμετωπίζει μία μη-αναστρέψιμη κατάσταση δίχως ελπίδα ανάκαμψης, και ότι η λήψη των οργάνων δεν προκαλεί πόνο, - η πρόθεση του δότη οργάνων να υλοποιείται σε μία επιτυχημένη μεταμόσχευση.”
Και θεωρώντας ότι ο Glennon θα σταματούσε σε αυτό το σημείο τον παραλογισμό, έρχεται άλλη μία εξωφρενική δήλωση: ισχυρίζεται ότι οι ιατροί ή συγγενείς του ασθενούς με εγκεφαλική βλάβη στην πραγματικότητα τον βλάπτουν εάν δεν επιτρέψουν τη δωρεά οργάνων. Η βλάβη έγκειται, σύμφωνα με τονGlennon, στα συμφέροντα του ίδιου του ατόμου, αλλά και των ληπτών των μοσχευμάτων. Εάν ένας ασθενής επιθυμούσε να δωρίσει τα όργανα του, θα ζημιωνόταν εάν δεν δωρίζονταν ή εάν κρίνονταν τελικώς ακατάλληλα επειδή οι ιατροί αποφάσιζαν ότι ο ασθενής θα πρέπει πρώτα να πεθάνει...
