Στην πραγματικότητα, ακόμα και το τι μέσο χρησιμοποιείς, καθορίζει την ποιότητα της επικοινωνίας, τον τρόπο, αλλά διαμορφώνει και την αντίληψη περί επικοινωνίας. Τα social media βρίσκονται ακόμα σε αρχικό στάδιο -ναι, καλά διαβάζεις σε αρχικό- γι’ αυτό όλο και περισσότεροι εθίζονται στην χρήση τους.
Είναι δομημένα έτσι ώστε να απαιτούν από τον χρήστη περισσότερη ενασχόληση μαζί τους. Έτσι δημιουργείται η “ανάγκη” για να κάνεις check in στο Facebook όταν βρίσκεσαι έξω, να βάζεις ετικέτες (tags) με ποιους είσαι, να φιλτράρεις φωτογραφίες για να τις ανεβάσεις στο Instagram, να tweet-άρεις κάτι που συμβαίνει δίπλα σου.
Ο ερχομός των smartphones κατέστησαν έναν κόσμο εφικτό να χωράει στην παλάμη σου, έναν κόσμο στον οποίο λογοδοτείς συνέχεια και πολλές φορές υποκαθιστά τον πραγματικό. Η πλήξη και ο “πόνος” των συναναστροφών εντείνουν τον εθισμό σ’ αυτό τον τρόπο επικοινωνίας. Ας πούμε ότι ένας διαδικτυακός “φίλος” σου έχει τσεκάρει ότι βρίσκεται στο Χ μέρος. Θα πας να τον βρεις; Πόσες φορές το έχεις κάνει;
Όλα αυτά τα applications, οι “ευκολίες”‘ και οι “δυνατότητες” δεν είναι παρά επιπλέον βάρος. Οι αναμνήσεις δεν προλαβαίνουν να γίνουν βιώματα, αφού πρώτα αποτυπώνονται σε megabytes. Περνάνε σε usb και κάρτες micro sd, πριν μας αγγίξει το συναίσθημα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των συναυλιών. Δεν είμαι κανένας παππούς, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πως υπάρχουν άτομα που παρακολουθούν μια συναυλία από την οθόνη του κινητού (αισίως και του tablet!) χωρίς να την βλέπουν, να την νιώθουν. Ποιο κενό ή αμηχανία, οπλίζουν το χέρι για να στραφεί στην φωτογραφία του μικρού, του ασήμαντου, με μόνη έγνοια να αναρτηθεί σε κάποια σελίδα στο ίντερνετ; Γιατί να με νοιάζει που βρίσκεσαι, τι έκανες χθες, τι έφαγες προχθές και με ποιον πίνατε ποτά;
Οι συνήθειες που είχαμε αποκτήσει για χάριν της τεχνολογίας και των trends της, πλέον μοιάζουν απομεινάρια μιας περιόδου που οι περισσότεροι συμπεριφέρονταν ως ρομποτάκια. Δεν γεμίζουν τον άνθρωπο μη φυσικά πράγματα, όπως τα κινητά, τα ψηφιακά πορτρέτα και το sharing. Η ουσία είναι η επικοινωνία, το άγγιγμα, το βλέμμα, η τριβή με τους άλλους, τα γνωρίσματα, η αποδοχή και η απόρριψη, το μοίρασμα. Όσο δεν τα έχει αυτά, μοιάζει πιο εύκολο να χτίζει γύρω του τείχη γραμμένα σε δυαδικό κώδικα για να δικαιολογεί τον εαυτό του.
Φτάσαμε στο σημείο, εις το όνομα της trendy και μεγαλοπιασμένης επαρχιώτισσας που το παίζει αμερικανάκι, να μας κάνει εντύπωση αν κάποιος κάθεται σε παγκάκι ή δεν έχει λογαριασμό στο Facebook. Μπερδέψαμε την κοινωνικότητα με το κουτσομπολιό και την κοινωνικοποίηση με την εξάρτηση.
Το υπαρξιακό κενό και η απώλεια της αθωότητας, πέρασαν σε εικονικές βιτρίνες προώθησης του “ξέρεις ποιος είμαι εγώ” και σε ναρκισσιστικές φωτογραφίες τύπου “εδώ με την κολλητή μου στο hot μαγαζί της παραλιακής”.
Οι πιο ώριμοι χαρακτήρες θα (αν δεν το κάνουν ήδη) χρησιμοποιούν το ίντερνετ με φειδώ στο εγγύς μέλλον, αποφεύγοντας την δημοσιοποίηση του οτιδήποτε. Εκτός αν καταφέρουν να δημιουργήσουν έναν άλλο τόπο, όπου θα κρατάνε και κάτι για εκείνους, μια γωνιά πραγματικής έκφρασης και ειλικρινούς μοιράσματος που θα προφυλάσσουν ως κόρη οφθαλμού, από τα λαίμαργα βλέμματα των αγνώστων.
strangejournal.wordpress.com
ntokoumentagr.blogspot.gr
