Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ
(Μια τελική χαρτογράφηση του γήινου σύμπαντος)«Είμαστε οι παίκτες, τα παίγνια, και οι εμπαιζόμενοι του Κόσμου».
Κ. Αξελός
«Δεν υφίσταται υπάρχω πίσω από το κάνω, ενεργώ, γίνομαι, ο πράττων δεν
είναι παρά μυθοπλασία που προστίθεται στην πράξη, η πράξη είναι το παν».
Φ. Νίτσε
«Ίσως είμαστε μόνο ένα πείραμα σε ένα τρυβλίο Πέτρι».
Φ. Σέτσινγκ
Α) Η νέα (και τελική) διερεύνηση του Σύμπαντος και κυρίως της Γης πρέπει να κινείται στη «μέση οδό», ανάμεσα στον αιθεροβάμονα καθαρό ιδεαλισμό και τη σκληροπυρηνική μαθηματική Επιστήμη, πρέπει να είναι μια διεπιστημονική σύνθεση όλων των ανθρώπινων τομέων γνώσης, από την Αστροφυσική μέχρι την Παραψυχολογία. Τα ερευνητικά της θεμέλια πρέπει να παραμένουν συνεχώς στη γήινη πραγματικότητα, νοούμενη ως κάτι άκρως αφύσικο για να θεωρηθεί φυσιολογικό: συνεχείς φυσικές καταστροφές, μαζικές εξολοθρεύσεις ειδών, αρρώστιες, επιδημίες, λιμοί, πόλεμοι, αλληλοεκμετάλλευση και αλληλοσπαραγμός όλων ανεξαιρέτως των όντων – και ιδιαιτέρως του «έμφρονα ανθρώπου». Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ζούμε σε έναν ωκεανό αφύσικου τον οποίο μάθαμε να θεωρούμε σχεδόν φυσιολογικό. Ας ξεκινήσουμε μια συνοπτική χαρτογράφηση αυτής της κατάστασης.
Β) Ένα αόρατο ενεργειακό-πληροφοριακό υπόβαθρο είναι ο δημιουργός του ορατού υλικού Κόσμου (Ενιαίο Πεδίο). Το ενεργειακό-πληροφοριακό υπόβαθρο είναι άπειρο και άχρονο, η υλική επιφάνεια που δημιουργεί είναι πεπερασμένη κι έγχρονη. Αυτό είναι και το μόνο που μπορούμε να πούμε σχεδόν με βεβαιότητα για τη βασική λειτουργία του Σύμπαντος. Το αν το σύμπαν μας είναι το μοναδικό Σύμπαν, ή το υπο-σύμπαν κάποιου ευρύτερου Σύμπαντος, ή κάποιο από έναν άπειρο αριθμό παράλληλων συμπάντων, δεν έχει και τόση σημασία όση η διερεύνηση του γήινου προβλήματος.
Γ) Το ενεργειακό-πληροφοριακό υπόβαθρο στο δικό μας Σύμπαν δημιουργεί μια πλειάδα ουράνιων σωμάτων μεταξύ των οποίων άστρα, πλανήτες, και ζωή. Σύμφωνα με τον νόμο των πιθανοτήτων και την εξίσωση Ντρέηκ είναι πολύ πιθανόν να υπάρχουν και αλλού μορφές ζωής διαφορετικές, περισσότερο ή λιγότερο προηγμένες από τη ζωή έτσι όπως τη γνωρίζουμε στη Γη. Πιθανόν να έχουν κι ελάχιστη σχέση με τον τρόπο διαμόρφωσης κι εξέλιξης που ακολούθησαν στον πλανήτη μας τα έμβια όντα. (Έχουν ανακαλυφθεί μικροοργανισμοί που ζουν σε ακραίες θερμοκρασίες ζέστης/ψύχους, σε υπερβολικά όξινα περιβάλλοντα, πολυκύτταροι οργανισμοί που ζουν σε συνθήκες παντελούς απουσίας φωτός και τεράστιας πίεσης, ψήγματα ζωής σε κομήτες, και άλλες παρόμοιες «παραδοξότητες» που αφήνουν ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα, ακόμη κι εκείνο του τέρατος στην ταινία Alien που είχε οξύ στη θέση του αίματος).
Δ) Ό,τι γεννήθηκε είναι καταδικασμένο να πεθάνει. Ό,τι επιβιώνει προσωρινά το πετυχαίνει με πόνο, κόπο, και κόστος για το ίδιο και για τα υπόλοιπα όντα. Οι περισσότεροι αφελείς αποκαλούν αυτό το διαρκές μαρτύριο, καθώς και τη διαδικασία αναπαραγωγής του, «το δώρο της ζωής». Το τρομακτικότερο αίνιγμα και δράμα του πλανήτη Γη είναι αυτό που ονομάζουμε συνοπτικά «τροφική αλυσίδα», δηλαδή ο αλληλοσπαραγμός και η αλληλοεκμετάλλευση όλων ανεξαιρέτως των όντων, διαπίστωση που οδήγησε τον Ηράκλειτο στη γνωστή φράση «πόλεμος πατήρ πάντων». Πώς προέκυψε άραγε αυτό; Όταν σε μια συμπαντική περιοχή εμφανίζεται (ίσως τυχαία αρχικά) μια δομή, μια κατάσταση, κλπ., στη συνέχεια αυτή ενισχύεται, παγιώνεται, και διαδίδεται. Όπως ένα νέο τεχνητό χημικό στοιχείο που δημιουργείται σε κάποιο ανθρώπινο εργαστήριο για πρώτη φορά, στερεοποιείται πολύ αργά αναζητώντας μια νέα κρυσταλλική μορφή, αλλά στη συνέχεια αυτή η δομή παγιώνεται και η κρυσταλλοποίηση υλοποιείται με μεγαλύτερη ταχύτητα, και μάλιστα και σε άλλα απομακρυσμένα εργαστήρια του πλανήτη (βλ. Χρήστος Μαρκόπουλος, «Η κυριαρχία των Πρώτων», εκδ. Λιβάνη 1990). Αυτό ίσως να εξηγεί και το δράμα της τροφικής αλυσίδας στη Γη. Πιθανόν τα πρώτα βακτήρια που απορρόφησαν τυχαία κάποια άλλα να παγίωσαν έτσι τη διαδικασία της επιβίωσης κάθε οργανισμού εις βάρος άλλων σε αυξανόμενη κλίμακα, καθώς η ζωή γινόταν ολοένα και πιο σύνθετη. Σε άλλα περιβάλλοντα ίσως να επικρατούν διαφορετικά συστήματα του έμβιου κόσμου. Πιθανόν όμως η επικράτηση της τροφικής αλυσίδας να μην είναι καθόλου τυχαία, όπως θα δούμε παρακάτω, αλλά να έγινε «βάσει σχεδίου».
Ε) Η δομή των υλικών δημιουργημάτων κινείται από τις απλούστερες προς ολοένα και πιο πολύπλοκες μορφές, παρέχοντας επαρκείς αποδείξεις περί της ύπαρξης ενός εγγενούς συμπαντικού λογισμικού. Σε κάθε αυξανόμενο επίπεδο πολυπλοκότητας επέρχεται κι ένα ποιοτικό άλμα, αυξάνεται η συνειδητότητα και η γνώση του περιβάλλοντος. Το απόγειο θεωρείται ο άνθρωπος, το μόνο ον που διαθέτει αυτοσυνείδηση. Ωστόσο, εδώ υπάρχουν παράδοξα κι εξαιρέσεις. Συνδυάζουμε τη νοημοσύνη, τη συνείδηση, και το γνωστικό επίπεδο ενός όντος με την ύπαρξη και το μέγεθος του εγκεφάλου του, παραβλέποντας την απίστευτη ευφυία κάποιων υποτυπωδών οργανισμών. Οι ιοί μεταλλάσσονται για να ξεφύγουν από το ανοσοποιητικό σύστημα του ξενιστή τους και χρησιμοποιούν το ξένο RNA ή DNA για να πολλαπλασιαστούν, τα περισσότερα παράσιτα ακολουθούν πολύπλοκες και απίστευτες τεχνικές επιβίωσης και πολλαπλασιασμού. Συνήθως, αυτές τις άλλες μορφές νοήμονος συμπεριφοράς τις παρακάμπτουμε με τον ταυτολογικό όρο «ένστικτο» (πού εδράζεται αυτή η υποθετική έμφυτη γνώση σε έναν στοιχειώδη μικροοργανισμό όπως π.χ. ο ιός;). Επίσης, σημαντική είναι και η περαιτέρω διερεύνηση και σύγκριση της διαπιστωμένης ευφυίας όντων πολύ διαφορετικών μεταξύ τους όπως οι ιοί, τα παράσιτα, το δελφίνι, το χταπόδι, το κοράκι, ο παπαγάλος, η όρκα, τα πιθηκοειδή, κλπ. Εξ ίσου σημαντικό θέμα είναι η διερεύνηση του «ανθρώπινου παράδοξου»: πώς, χάρη στην εφαρμοσμένη λογική (Επιστήμη) ο άνθρωπος κατάφερε, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, να βγει από τις σπηλιές και να ταξιδεύει στο διάστημα, αδυνατώντας παράλληλα να την εφαρμόσει στις σχέσεις με τους ομοίους του και στην επίλυση των αιώνιων κοινωνικών προβλημάτων (ανισότητα, εκμετάλλευση, φτώχεια, καταπίεση, μισαλλοδοξία, φανατισμός, πόλεμοι, κλπ.). Η παρατήρηση ότι οι επιστήμες προάγονται από κάποιους λίγους προικισμένους κι εξέχοντες νόες ακυρώνεται από την αντιπαρατήρηση ότι και αυτοί οι «εξαίρετοι νόες» στις καθημερινές τους σχέσεις και δραστηριότητες μπορούν να συμπεριφερθούν εξ ίσου παράλογα και βίαια με τον μέσο άνθρωπο.
ΣΤ) Στο ανθρώπινο επίπεδο παρατηρείται αυτό που συμβαίνει και με το συμπαντικό λογισμικό: άυλες ιδέες που εμφανίζονται στον εγκέφαλο του ανθρώπου μετατρέπονται στη συνέχεια σε υλική πραγματικότητα, αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι ο ιδεαλισμός ισχύει, τουλάχιστον εν μέρει (η ιδέα προηγείται του πράγματος). Όλα τα αναρίθμητα επιτεύγματα του ανθρώπινου πολιτισμού προϋπήρξαν υπό τη μορφή άυλων ιδεών πριν υλοποιηθούν. Κι εδώ συμβαίνει ότι και με τον γενικό κανόνα της παγιοποίησης των δομών: ιδέες (σκεπτομορφές) που επιμένουν και ενισχύονται, παγιώνονται, διογκώνονται, και μετατρέπονται σε εγρηγορότα (μεγάλες συλλογικές σκεπτομορφές): θρησκείες, ιδεολογίες, ήθη κι έθιμα, κόμματα, ποδοσφαιρικές ομάδες, πολυεθνικές εταιρείες, κλπ., που κυριαρχούν σε μεγάλους πληθυσμούς ανθρώπων. Άπαξ και παγιωθεί ένα εγρηγορός είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξεφύγουν από αυτό τα άτομα που βρίσκονται υπό την επήρεια του ή να εκτοπιστεί και να αντικατασταθεί από κάποιο νέο. Κι εδώ συμβαίνει ότι και με τους ζωντανούς οργανισμούς: οι σκεπτομορφές και τα εγρηγορότα συγκρούονται με σκοπό να εξουδετερώσουν το ένα το άλλο για να επικρατήσουν. (Ο άθεος υλιστής βιολόγος Ρίτσαρντ Ντώκινς, στο βιβλίο του «Το εγωιστικό γονίδιο», προωθεί μια μάλλον μεταφυσική σχετική θεωρία: οι ιδέες-μιμίδια λειτουργούν ακριβώς όπως οι ιοί, χρησιμοποιούν τους ανθρώπινους εγκεφάλους για να αναπαράγονται και να διαιωνίζονται μέσω της διάδοσης/μόλυνσης). Οι άνθρωποι αγνοούν επιδεικτικά ή βρίσκουν εξωφρενική τη θεωρία ότι χειραγωγούνται από τις ιδέες τους, παραβλέποντας ότι οι περισσότεροι νεκροί στην ανθρώπινη ιστορία οφείλονται στην αντιπαράθεση ιδεών (θρησκείες, ιδεολογίες, κλπ.). Όσοι διαφωνούν θα μπορούσαν να μας εξηγήσουν ποιο είναι το συμφέρον που ωθεί π.χ. τον Μάρτυρα του Ιεχωβά να χτυπάει τα κουδούνια των σπιτιών, Κυριακή πρωί, για να προσηλυτίσει νέους πιστούς;! Έχει κάποιο προσωπικό όφελος από αυτό;! Καίγεται τόσο πολύ για τη σωτηρία των ψυχών μας;! Ή μήπως απλά ο ιός της θρησκείας του τον ωθεί να τον μεταδώσει και σε άλλους εγκεφάλους;!
ΣΤ) Από όλα τα ανωτέρω προκύπτει μια γενική διαπίστωση: βασικό χαρακτηριστικό της ζωής στη Γη είναι η συνεχής ανελέητη σύγκρουση και η επικράτηση του ισχυρότερου (οργανισμού, λαού, ιδεολογίας, θρησκείας, επιχείρησης, κλπ.). Το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι ποιος/τι επωφελείται από αυτή τη βίαιη κατάσταση; Η θεωρία του οντολογικού crash-test δεν φαίνεται να ευσταθεί και πολύ, δεδομένου ότι ακόμη και τα πετυχημένα είδη στο τέλος εξαφανίζονται, είτε ως θύματα κάποιας «φυσικής καταστροφής» (δεινόσαυροι), είτε ως θύματα της ίδιας της επιτυχίας τους (όπως λέγεται ότι θα γίνει σύντομα και με τον homo sapiens).
Η) Οπότε, κάνοντας μια πρώτη σύνοψη, οφείλουμε να αποδεχτούμε ότι το «Πρόγραμμα Γη» είναι τόσο θαυμαστά οργανωμένο ώστε αποκλείεται να είναι προϊόν τυχαίας δημιουργίας, αλλά παράλληλα και πολύ οδυνηρό κι αιματοβαμμένο για να είναι το δημιούργημα κάποιου πάνσοφου, πανάγαθου, και δίκαιου Θεού - όπως ισχυρίζονται οι μονοθεϊστικές θρησκείες. Πιθανότατα κάποιος ιθύνων νους, κάποια ασύλληπτη οντότητα κρύβεται πίσω του. Το παράδοξο είναι ότι ενώ ο άνθρωπος διεξάγει πλειάδα βιολογικών πειραμάτων με μικρο-οργανισμούς κι ενώ δεν βρίσκεται ούτε καν στη μεσαία συμπαντική κλίμακα μεγεθών (άτομο-άστρο-γαλαξίας-Σύμπαν) κι ευφυίας, αποκλείει παντελώς το γεγονός να είναι και η Γη το πειραματικό εργαστήριο κάποιου υπερόντος ή κάποιας ανώτερης εξωγήινης νοημοσύνης. Για το πόσο πιθανό είναι κάτι τέτοιο αρκεί να σκεφτούμε ότι, λόγω περιορισμένου αισθητηριακού εξοπλισμού και νοημοσύνης, τα βακτήρια ενός πειραματικού εργαστηρίου προφανώς αγνοούν ότι αποτελούν το αντικείμενο πειράματος. Γιατί να μην συμβαίνει το ίδιο και με τον πλανήτη Γη και τον άνθρωπο;
Θ) Οι αποδείξεις και οι ενδείξεις περί αυτού είναι υπεραρκετές. Ας δούμε τις κυριότερες.
1) Οι αναρίθμητες συμπτώσεις που συνετέλεσαν στην εμφάνιση της ζωής πάνω στη Γη. Κάποιος επιστήμονας είπε χαρακτηριστικά ότι αναλογικά είναι σαν να ρίξαμε διακόσιες φορές κορώνα-γράμματα και να ήρθε και τις διακόσιες η ίδια όψη του νομίσματος! Στατιστικά οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο είναι απειροελάχιστες!
2) Οι τουλάχιστον πέντε καταγραμμένες μεγάλες μαζικές καταστροφές της ζωής πάνω στη Γη αφήνουν βάσιμες υπόνοιες ότι όποτε το πείραμα παίρνει λάθος τροπή ή δεν έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα, ο πειραματιστής καταστρέφει τα πειραματόζωα και ξαναρχίζει από την αρχή. Υπάρχουν επίσης και πλήθος μικρότερες επιμέρους τέτοιες ομαδικές εξαφανίσεις (τοπικές καταστροφές, παγετώνες). Το παράξενο είναι ότι ύστερα από παρόμοια μαζικά ολοκαυτώματα η ζωή επανακάμπτει ταχύτατα και γρήγορα βλέπουμε την εμφάνιση νέων ειδών.
3) Η ανεξήγητα ραγδαία εξέλιξη του homo sapiens, ειδικά τα τελευταία 200 χρόνια (από την ιππήλατη άμαξα βρέθηκε να ταξιδεύει στο Διάστημα) που μοιάζει να κονιορτοποιεί κάθε θεωρία των πιθανοτήτων περί τυχαιότητας του συμβάντος. Επίσης, η διαπιστωμένη εγγενής αντίφαση ότι ενώ ο άνθρωπος είναι θεωρητικά το μοναδικό ον που διαθέτει λογική, δρα σχεδόν πάντα παράλογα και καταστροφικά. Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι η ιστορία του ανθρώπινου παραλογισμού. Ποιον απασχολεί το θεμελιώδες αδυσώπητο ερώτημα «homo sapiens: παρανοϊκός και αστροναύτης;»! Είναι αρκούντως πειστική η θεωρία περί κακής συνεργασίας των τριών εγκεφάλων του ανθρώπου (ερπετοειδής, θηλαστικός, νεοφλοιός - Α. Καίσλερ), όταν μιλάμε για το τελειότερο δημιούργημα μιας… «τυχαίας εξέλιξης»;! (Εδώ, να πούμε ότι ίσως χρήζουν ειδικής και πολυεπίπεδης μελέτης περιπτώσεις ιδιαίτερων λαών όπως είναι οι Αιγύπτιοι, οι Έλληνες, οι Μάγια, οι Ίνκα, ακόμη και οι «εξωγήινοι» τριεθνείς Ελβετοί, οι οποίοι, ύστερα από αγώνες και πολέμους διάρκειας 524 ετών, κατάφεραν να φτιάξουν μια όαση ειρήνης, ευημερίας, και δημοκρατίας μέσα στο τρελοκομείο που λέγεται «ανθρωπότητα»).
4) Οι αναρίθμητες συμπτώσεις (καταγραμμένες και μη) που συμβαίνουν καθημερινά στα ανθρώπινα δρώμενα, τόσο στα κοινωνικά όσο και στα ατομικά, και δείχνουν ότι πιθανώς να υπάρχουν έξωθεν καθοδηγητικές/διορθωτικές επεμβάσεις (μάχες που χάνονται ή κερδίζονται εξ αιτίας απίθανων και μυστηριωδών συμπτώσεων, η εμφάνιση των χαρισματικών ατόμων την κατάλληλη στιγμή στον κατάλληλο τόπο, τυχαία όσο και καθοριστικά συμβάντα στις προσωπικές ζωές των ανθρώπων, κλπ.).
5) Το γεγονός ότι η σύγχρονη Επιστήμη ανακάλυψε πως ο υλικός κόσμος έχει φαινομενικά υλική υπόσταση, ότι στην ουσία είναι μια ψευδαίσθηση, μια εικονική πραγματικότητα, αφήνει επί πλέον υπόνοιες ότι όχι μόνο πρόκειται για πείραμα αλλά πιθανότατα για πείραμα προσομοίωσης σε περιβάλλον παρόμοιο με εκείνο των δικών μας ηλεκτρονικών υπολογιστών. (Π.χ., αν είχαν αυτοσυνείδηση οι διάφοροι συντελεστές ενός ηλεκτρονικού παιχνιδιού θα αντιλαμβάνονταν ότι είναι άβουλα και προγραμματισμένα ενεργούμενα, κατευθυνόμενες ηλεκτρονικές μαριονέτες;). Σε αυτή την ερμηνευτική γραμμή κινούνται ορισμένοι σύγχρονοι φιλόσοφοι (Χίλαρυ Πούτναμ, Νικ Μπόστρομ) αλλά και νευροεπιστήμονες (Μπέντζαμιν Λίμπετ, Τζον-Ντύλαν Χάινες).
6) Το γεγονός ότι το λογισμικό του κόσμου μας είναι ήδη γραμμένο αποδεικνύεται και από τη διαπίστωση ότι κάποια χαρισματικά άτομα «προβλέπουν» (στην ουσία διαβλέπουν) μελλοντικά συμβάντα, τόσο ατομικά όσο και ιστορικά. Και μόνο αυτό το γεγονός θέτει επί πλέον υπό σοβαρή αμφισβήτηση και το θέμα της περίφημης «ελεύθερης βούλησης». Ο Θεόδωρος Μόδης, στο έργο του «Προβλέψεις» (Παν. Εκδ. Κρήτης, 2005), περιγράφει εμμέσως πλην σαφώς πώς εξωανθρώπινοι παράγοντες επεμβαίνουν καθοριστικά στα ανθρώπινα.
7) Η επίσης επιστημονική διαπίστωση ότι το σύμπαν μας είναι πολύ πιθανόν να εμπεριέχει συνολικά μέχρι και 11 διαστάσεις. Το τι ενδέχεται να υπάρχει στις υπόλοιπες ανώτερες διαστάσεις, οι οποίες ούτε καν φανταζόμαστε πώς μπορούν να είναι (αδυνατούμε να συλλάβουμε την έννοια του απλού τετραδιάστατου υπερκύβου) αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά, όπως φυσικά και το να μην αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη του πειραματιστή ακριβώς επειδή ζει σε μια ανώτερη διάσταση (βλ. Έντουιν Άμποτ, «Επιπεδοχώρα», Θύραθεν 1988). Επίσης, δεν ξέρουμε τι ακριβώς είναι οι μυστηριώδεις Σκοτεινή Ύλη και Σκοτεινή Ενέργεια, που ανακάλυψε πρόσφατα η Επιστήμη (μήπως ο κολοσσιαίος ίσκιος του Πειραματιστή μας;!).
8) Τα πάσης φύσεως χαρισματικά άτομα (ηγέτες, επιστήμονες, συγγραφείς, καλλιτέχνες, κλπ.) που μοιάζουν να έρχονται από μια άλλη διάσταση ή να είναι προϊόντα κάποιου είδους μετάλλαξης, που τους δίνει όλες εκείνες τις απίστευτες ικανότητες που διαθέτουν, και τα οποία στην ουσία διαμορφώνουν ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία. Το μυστήριο της έμπνευσης στους τομείς των επιστημών, των τεχνών, των εφευρέσεων, και γενικότερα της ανθρώπινης σκέψης. Είναι πολλοί κι επώνυμοι εκείνοι που παραδέχονται πως έχουν την αίσθηση ότι οι ιδέες τους είναι σαν να υπάρχουν ήδη σε κάποιον υπερβατικό χώρο κι εκείνοι απλώς τις ανακαλύπτουν και τις κατεβάζουν στη Γη. Είναι εξ ίσου χαρακτηριστικό ότι οι περισσότεροι χαρισματικοί λειτουργούν τις βραδινές ώρες, τότε που τα περισσότερα εγρηγορότα και οι σκεπτομορφές των ανθρώπων καταλαγιάζουν, και προφανώς έτσι μπορούν να έχουν πρόσβαση δίχως παρεμβολές προς την υπερβατική πηγή ιδεών που τους τροφοδοτεί. Επίσης, συχνά, οι λύσεις σε ένα διερευνούμενο πρόβλημα, οι ανακαλύψεις, κλπ., εμφανίζονται στη διάρκεια του ύπνου.
9) Τα χαρισματικά άτομα που μοιάζουν να υπηρετούν το Απόλυτο Κακό (Χίτλερ, Στάλιν, Πολ Ποτ) και συχνά γλυτώνουν μυστηριωδώς από τον θάνατο, μέχρι να ολοκληρώσουν την αιματηρή αποστολή τους. Οι εξ ίσου αποτρόπαιοι κατά συρροήν δολοφόνοι, μπροστά στην τερατωδία των οποίων ωχριά κάθε ψυχολογική εξήγηση (π.χ. μπορούν να εξηγηθούν οι απίστευτες φρικαλεότητες του Κυανοπώγωνα ψυχαναλυτικά;!). Πρέπει κάποτε να τελειώνουμε με αφελείς «εξηγήσεις» του μηχανιστικού τύπου π.χ. «τα σεξουαλικώς κακοποιημένα παιδιά γίνονται σεξουαλικοί κακοποιητές όταν ενηλικιώνονται». Γιατί να κάνουν αυτόβουλα κάτι το οποίο βίωσαν τα ίδια ως κάτι πολύ οδυνηρό και τρομακτικό σε αθώα άτομα, τα οποία δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με το δικό τους πάθημα; Είναι τελικά ο άνθρωπος ένα τόσο ασυνείδητο ον; Το γεγονός έχει μάλλον σχέση με την εύκολη και ταχύτατη μολυσματική μεταδοτικότητα του Κακού (σε αντίθεση με το Καλό), παρά με δήθεν ψυχολογικές εξηγήσεις, (βλ. Θανάσης Βέμπος, «Μαύρα υπόγεια ρεύματα», εκδ. Βερέττας 2001). Γενικά, μέγιστης απορίας άξιον είναι η διαπίστωση ότι όλοι σχεδόν οι άνθρωποι πασχίζουν να κάνουν πιο δύσκολη μια ήδη δύσκολη από τη φύση της ζωή και δεν το συνειδητοποιούν! Πολύ συχνά μάλιστα δρουν κι ενάντια στα προσωπικά τους συμφέροντα και ούτε καν το αντιλαμβάνονται! Είναι φυσιολογική αυτή η έλλειψη συνείδησης και αυτοσυνείδησης από το θεωρητικά πλέον εξελιγμένο και συνειδητό επίγειο ον;!
10) Η απόκοσμη και εφιαλτική ατμόσφαιρα των οργανωμένων και μαζικών ανθρώπινων τερατωδιών. Σίγουρα τα θύματα της Ιεράς Εξέτασης, των σταλινικών Δικών της Μόσχας, του ναζιστικού εβραϊκού Ολοκαυτώματος, των μαζικών εκκαθαρίσεων των Ερυθρών Χμερ, κλπ., ζούσαν εκείνες τις φρικαλεότητες με την οδυνηρή εντύπωση ότι έπαιζαν σε ένα αιματηρό θεατρικό έργο απόλυτου παραλογισμού, ενορχηστρωμένου από κάποιον υπερβατικό σαδιστή σκηνοθέτη, διότι πολύ απλά όλα εκείνα στερούνταν παντελώς στοιχειώδους λογικής. (Αυτό δεν είναι μια υπόθεση, είναι μια βεβαιότητα, αρκεί να το φανταστεί κανείς).
11) Οι πάσης φύσεως αμέτρητες σεξουαλικές διαστροφές (που επίσης δεν μπορούν να εξηγηθούν όλες ψυχαναλυτικά), οι ευφάνταστες και αποτρόπαιες πρακτικές βασανισμού ζώων κι ανθρώπων, ο ξυλοδαρμός, η σεξουαλική κακοποίηση, και η δολοφονία παιδιών από τους ίδιους τους γονείς τους, οι μαζικές εξολοθρεύσεις για αναπόδεικτες φυλετικές, θρησκευτικές, ιδεολογικές ή άλλες διαφορές, και πολλές άλλες ανθρώπινες φρικαλεότητες καλυμμένες υπό τον μανδύα των θρησκευτικών και πολιτιστικών εθίμων (θυσίες, ανθρωποθυσίες, περιτομή, κλειτοριδεκτομή, κάψιμο της γυναίκας στη νεκρική πυρά μαζί με το πτώμα του συζύγου της, κλπ.).
12) Η μυστηριώδης 5η συμπαντική δύναμη που λέγεται «έρωτας» και που συνδέει άτομα συνήθως με διαφορετικό χαρακτήρα. Στην πρώτη του φάση μοιάζει με ίωση: το προσβληθέν άτομο δεν έχει διάθεση για φαγητό, έχει διαταραχές ύπνου, στερητικό σύνδρομο σε κάθε απομάκρυνση από το αντικείμενο του βασανιστικού πόθου του. Μόλις η υπνωτιστική επίδρασή του παρέλθει και υλοποιηθεί το ζητούμενο της πειραματικής διασταύρωσης (τεκνοποίηση), τα δύο πειραματόζωα ανακαλύπτουν έκπληκτα τις διαφορές τους και χωρίζουν επιρρίπτοντας ευθύνες το ένα στο άλλο, αδυνατώντας να αντιληφθούν ότι έπεσαν θύματα μιας έξωθεν χειραγώγησης κι εξαπάτησης. Η σοκαριστική διαπίστωση ότι ο έρωτας είναι το πλέον διαδεδομένο ναρκωτικό, είναι το αληθινό «όπιο του λαού».
13) Οι διάφορες ανεξήγητες πράξεις αυτοκαταστροφής, όπως οι αυτοκτονίες τύπου «κεραυνός εν αιθρία». Συχνά οι μελλοντικοί αυτόχειρες αφήνουν να διαφαίνονται στοιχεία για τη μελλοντική τους πράξη (κατάθλιψη, μελαγχολία, σχετικές αναφορές/απειλές). Υπάρχει όμως κι ένα ποσοστό το οποίο δεν είχε θεωρητικά κανέναν λόγο να καταφύγει στην ύστατη πράξη απόγνωσης, δεν είχε το παραμικρό πρόδρομο σύμπτωμα, και όμως τελικά κατέληξε μυστηριωδώς στον αυτόβουλο θάνατο αφήνοντας εμβρόντητο το περιβάλλον του. Επίσης, φαινόμενα τύπου anorexia nervosa είναι εξ ίσου ύποπτα. Είναι δυνατόν το άτομο να μην βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη όπως πραγματικά είναι (δηλαδή αποσκελετωμένο) αλλά υπέρβαρο, και να συνεχίζει την αποχή από το φαγητό μέχρι θανάτου;! Στην ίδια κατηγορία μπορούν να συμπεριληφθούν και οι μυστηριώδεις αυτοάνοσες ασθένειες, στις οποίες ο οργανισμός επιτίθεται στον ίδιο τον εαυτό του.
14) Τα ευχάριστα της ζωής αποδεικνύονται, κατά σαδιστικό τρόπο, δυσάρεστα και συχνά μάλιστα θανάσιμα. Οι τροφές που είναι ευχάριστες στη γεύση είναι βλαβερές για τον οργανισμό, και το αντίθετο. Στα σεξουαλικά όργανα, την πηγή της πολυπόθητης ερωτικής ηδονής, στήνουν ύπουλη ενέδρα τρομερά μικρόβια που μεταδίδουν επώδυνες, βασανιστικές, και συχνά θανατηφόρες ασθένειες (σύφιλη, AIDS). Επίσης, για κάποιους μυστηριώδεις λόγους, οι περισσότερες από τις μεγάλες κυρίαρχες μονοθεϊστικές θρησκείες θεωρούν ένα από τα ελάχιστα ευχάριστα επίγεια πράγματα, τον έρωτα, σαν μια αμαρτωλή δραστηριότητα που θα πρέπει να περιορίζεται στον αναπαραγωγικό της ρόλο!
15) Οι κυρίαρχες θρησκευτικές πεποιθήσεις ότι πίσω από αυτόν τον αποτρόπαιο επίγειο θάλαμο βασανιστηρίων μπορεί να κρύβονται κάποιες καλές κι αγαθές θεότητες, αποτελούν λογισμικά εμφυτεύματα συσκότισης. Το ίδιο και οι διάφορες ανατολικές πρακτικές (αυτοσυγκέντρωση, διαλογισμός), οι οποίες δεν κάνουν παρά να παράγουν ενδορφίνες ανακούφισης στον εγκέφαλο ή πιθανότατα κάποια ψεύτικα οράματα για την ύπαρξη ενός βαθύτερου κι ενιαίου Καλού Ενός, του οποίου αναπόσπαστο κι αθάνατο μέρος αποτελούν όλοι και όλα. Εδώ, να αναφέρουμε μια διαδεδομένη δοξασία που υπάρχει σε πολλές μυθολογικές και θρησκευτικές παραδόσεις, εκείνη του κλέφτη της γνώσης από τους Θεούς/Θεό, την κοινοποίησή της στους ανθρώπους, και τη σκληρή τιμωρία των παραβατών (Προμηθέας, Εωσφόρος, κ.ά.). Να υποθέσουμε ότι το κλεμμένο μυστικό ήταν η ανακάλυψη του «πειραματικού εργαστηρίου Γη»; Καθόλου απίθανο, τουναντίον μάλιστα. Ένα επίσης σχετικό θέμα είναι η από αρχαιοτάτων χρόνων διαπίστωση ότι οι άνθρωποι του πνεύματος πάσχουν σε μεγάλο ποσοστό από μελαγχολία. Μήπως είναι κι αυτή μια μορφή άνωθεν προμηθεϊκής τιμωρίας για όσους βοηθούν τους ανθρώπους να βγουν από το πλατωνικό σπήλαιο των ίσκιων στον πραγματικό κόσμο της γνώσης και της αλήθειας;
16) Ένας άλλος μυστηριώδης τομέας που χρήζει περαιτέρω «εναλλακτικής» διερεύνησης είναι εκείνος του ύπνου και των ονείρων. Σε ποιο επίπεδο της έμβιας ζωής εμφανίζονται (π.χ. οι απλοί οργανισμοί δεν κοιμούνται ούτε ονειρεύονται); Μήπως η λειτουργία τους έχει σχέση με τον προγραμματισμό και τον έλεγχο των γήινων πειραματόζωων (ανθρώπων και ζώων); Πώς εξηγούνται τα προφητικά όνειρα; Είναι δυνατόν να θεωρούμε «φυσιολογικό» το γεγονός ότι ο εγκέφαλος δημιουργεί, σκηνοθετεί, και παίζει κάθε βράδυ τα πιο ευφάνταστα σενάρια (σαν ταινίες έρωτα, περιπέτειας, τρόμου, σουρεαλισμού, κλπ.) ερήμην μας; Αυτό δεν σημαίνει ότι τελικά δεν ελέγχουμε το σημαντικότερο όργανο τους σώματός μας; Κι αν δεν ελέγχουμε τον εγκέφαλό μας πώς πιστεύουμε ότι ελέγχουμε τη ζωή μας;!
17) Οι ιδιοφυείς αρχαίοι Έλληνες παρατήρησαν τη νοητική εκείνη μορφή συσκότισης που μας ωθεί μερικές φορές να ενεργούμε με μια ξαφνική έκρηξη ανεξέλεγκτης βίας (μένος), την ονόμασαν άτη, και υπέθεσαν ότι ήταν ένας από τους διάφορους τρόπους θεϊκής επέμβασης στα ανθρώπινα. Εξ άλλου, αυτό είναι και το κεντρικό μοτίβο των τραγωδιών: μια σκληρή μοίρα που επιβάλλεται άνωθεν στους πρωταγωνιστές. «Το φταίξιμο δεν είν’ δικό μου, η βούλησή μου άχρηστη, κάτι αλλόκοτο φώλιασε μέσα μου, απ’ τις δυνάμεις μου πιο δυνατό…» (Ευριπίδης, «Φαίδρα»). Στην εποχή μας την ονομάζουμε «θόλωμα του μυαλού», «κακιά στιγμή», «κακιά ώρα», κλπ., και είναι υπαίτια για σωρεία βίαιων, ανεξέλεγκτων, κι ανεξήγητων πράξεων που συχνά αφήνουν εμβρόντητους ακόμη και τους ίδιους τους δράστες και οφείλονται πιθανότατα σε έξωθεν παρεμβάσεις.
18) Μια άλλη τρομακτική σε επιπτώσεις ανθρώπινη ιδιαιτερότητα είναι το μίσος. Τα ζώα αγνοούν αυτό το χαρακτηριστικό, κυνηγούν, μονομαχούν τελετουργικά για τα θηλυκά ή για τη θέση του κυρίαρχου αρσενικού μέσα από τις επιταγές του γενετικού τους προγραμματισμού, δίχως τη συναισθηματική υπερφόρτωση και τις τεράστιες εκρήξεις του καταστρεπτικού μίσους και της συχνά επακόλουθης εκδικητικότητας που χαρακτηρίζουν τον «πολιτισμένο και ανώτερο» άνθρωπο, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Το μίσος είναι το πραγματικό πυρηνικό όπλο της ανθρωπότητας, και δυστυχώς το διαθέτουν όλοι ανεξαιρέτως.
19) Γενικώς, η ζωή στη Γη μοιάζει να είναι ένας σαδιστικός συνδυασμός στρατοπέδου καταναγκαστικών έργων και βιομηχανικού σφαγείου. Όλα τα όντα είναι απασχολημένα πυρετωδώς με την εξεύρεση τροφής, την επιβίωση, και τη διαιώνιση του γήινου βιοσυστήματος. Το ίδιο και ο άνθρωπος, και μάλιστα ακόμη και όταν έχει εξασφαλίσει την άνετη επιβίωση για τον ίδιο και για γενιές ολόκληρες απογόνων του, συνεχίζει μηχανικά την επίπονη αυτή καθημερινή δραστηριότητα που λέγεται «εργασία». Η επίγεια ανθρώπινη ευτυχία είναι ένα άπιαστο όνειρο, ένα μαρτύριο του Σισύφου. Ακόμη κι εκείνοι που έχουν όλα τα απαραίτητα για να είναι ευτυχισμένοι δεν είναι, είτε λόγω ανεξήγητης απληστίας (θέλουν ολοένα και περισσότερα), είτε λόγω τραγικών συμβάντων (απώλειες, θάνατοι αγαπημένων προσώπων, σοβαρές/χρόνιες ασθένειες, κλπ.), είτε για αδιευκρίνιστους λόγους (το γνωστό «η ανικανοποίητη φύση του ανθρώπου»). Ο Ρόμπερτ Μπέρτον, στο μνημειώδες έργο του «Η ανατομία της μελαγχολίας» (Λονδίνο, 1621) γράφει χαρακτηριστικά: «Μια στάλα μέλι συνήθως πάει με ένα βαρέλι χολή, ένα σπυρί ευχαρίστησης με ένα σακί πόνο, μια χούφτα χαρά με μια αγκαλιά λύπη. Σαν τον κισσό που αγκαλιάζει το δέντρο, αυτά τα δεινά αγκαλιάζουν σφιχτά ολόκληρη τη ζωή μας».
20) Κι εδώ προστίθεται ένα άλλο ανθρώπινο παράδοξο. Ακόμη και όταν η ζωή ενός ατόμου έχει γίνει μια αφόρητη καθημερινή ταλαιπωρία (χρόνιες οδυνηρές ασθένειες, απόλυτη ένδεια, μοναξιά) και παρά το γεγονός πως γνωρίζει ότι ο θάνατος είναι το αναπόφευκτο τέλος, το άτομο επιθυμεί να αναβάλει, όσο περισσότερο γίνεται, την αποχώρησή του από αυτόν τον αποτρόπαιο επίγειο θάλαμο βασανιστηρίων! Λες και κάτι τον ωθεί να υποστεί τον εξευτελιστικό βασανισμό του μέχρις εσχάτων! Και υπάρχουν και χειρότερα. Ενώ στις παλιές πολυθεϊστικές θρησκείες η αυτοκτονία θεωρείτο μια κατανοητή κι επιτρεπτή προσωπική επιλογή, στις μονοθεϊστικές θρησκείες που επικράτησαν στη συνέχεια και κυριαρχούν σήμερα στην ανθρωπότητα, θεωρείται μέγιστη αμαρτία και προβλέπονται βαρύτατες ποινές για τον απεγνωσμένο παραβάτη, αποτρέποντας έτσι την πρόσβαση σε αυτή την ύστατη «έξοδο κινδύνου»!
Το όλο αποτρόπαιο σκηνικό μοιάζει με τη γνωστή σε όλους εικόνα του χάμστερ στο κλουβί του, το οποίο είναι απασχολημένο με το να γυρίζει πυρετωδώς τη ρόδα του. Ποιος επωφελείται από αυτή την επώδυνη κατάσταση: είτε από το πείραμα, είτε από το θέαμα, είτε από την παραγόμενη βιοενέργεια, είτε από τα αρνητικά συναισθήματα που εκπέμπουν όλοι οι δύστυχοι έγκλειστοι στην κολοσσιαία ρόδα του πειραματικού εργαστηρίου Γη; Αυτό θα πρέπει να είναι στο εξής το βασικό ερώτημα της επείγουσας διεπιστημονικής διερεύνησης του Κόσμου. Κι αυτό επειδή στην ουσία πρόκειται για την αρχή ενός μοναδικού και τιτάνιου αγώνα του ανθρώπινου είδους ενάντια στον Υπερβατικό Βασανιστή του!… Κάτι εκεί έξω (κι εδώ μέσα) παίζει μαζί μας, όπως η γάτα με το ποντίκι!… Ο εχθρός δεν είναι ο Άλλος, ο Εχθρός είναι αλλού!…
Δημήτρης Χορόσκελης
ntokoumentagr.blogspot.gr
