Σε τούτο το κείμενο θα κάνουμε μια ταπεινή προσπάθεια να αποτυπώσουμε και να ξεδιαλύνουμε κάποια βασικά στοιχεία του Εγώ και της λειτουργίας του.
Σήμερα η ανθρωπότητα, οι σύγχρονες κοινωνίες δηλαδή, δομήθηκαν στο να λειτουργούν παραφύσει, βάση του άκρατου Εγώ. Νόμος τους πλέον, δεν είναι η εξαρχής συνεισφορά μας στο Όλον, ώστε να λάβουμε αυτόματα το ανταποδοτικό μέρος που δικαιούμαστε, αλλά στην ζούγκλα της επιβίωσης που δημιούργησαν, “τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου”.
Στη σημερινή εποχή μαθαίνουμε να επιβραβεύουμε μόνο τον εαυτό μας και δύσκολα κάποιον άλλον. Θα πρέπει να επιτύχουμε εμείς προσωπικά, ασχέτως αν οι συνέπειες της επιτυχίας μας προκαλέσουν κακό σε κάποιο τρίτο. Η ηδονή της ανωτερότητας του Εγώ μας, γίνετε σιγά σιγά αυτοσκοπός των περισσότερων ανθρώπων. Πρέπει να γίνω ο πρώτος, ο πιο τέλειος, ο πιο πλούσιος, ο πιο διάσημος, ο καλύτερος σε όλα… Από μικρά παιδιά κιόλας αρχίζει η μάθηση αυτή, που τις περισσότερες φορές δημιουργεί υπερτροφικά εγώ…
Η κάθε μορφής κρατική εκπαίδευση από τις μικρότερες τάξεις του σχολείου, λειτουργεί με σύστημα ανταγωνιστικό και εγωκεντρικό. Μέλημα της δεν είναι να δοθούν οι βάσεις ώστε να γνωρίσουμε την βαθύτερη φύση μας, τον εαυτό μας και διαμέσου αυτής της αυτογνωσίας να συνεισφέρουμε στην κοινωνία, μέσω της συλλογικής προσπάθειας, αλλά το πως θα πάρει κάποιος τον καλύτερο βαθμό, το πως θα αναρριχηθεί στο υψηλότερο σκαλοπάτι από τους άλλους, ασχέτως με το πως θα τα καταφέρει. Έχει εννοήσει όλη την ύλη ή τα κατάφερε επιφανειακά με την μέθοδο της παπαγαλίας…; Έχει βοηθήσει άλλους εκτός του εαυτού του ή τους έχει βάλει τρικλοποδιά;
Μα θα μου πει κάποιος και δικαιολογημένα, γιατί είναι τόσο κακό αφού η κοινωνία λειτουργεί έτσι και ως εκ τούτου, θα πρέπει και τα παιδιά να συνηθίσουν σε αυτή την λογική ώστε να επιβιώσουν…
Η σχέση ατόμου – κοινωνίας είναι αμφίδρομη. Διότι η κοινωνία ναι μεν δημιουργείτε από εμάς και όχι αυθαίρετα από μόνη της, αλλά συγχρόνως μας τροφοδοτεί. Το τι θα μας τροφοδοτήσει έχει άμεση σχέση με το τι θα λάβει από την πλειοψηφία των ατόμων. Όσο συνεχίζουμε να μην αλλάζουμε ατομικά, όσο συνεχίζουμε να μην αλλάζουμε το σύστημα παιδείας, θα συνεχίζουμε να μετέχουμε σε αυτό το φαύλο κύκλο του εγωκεντρισμού που τα αποτελέσματα του είναι απολύτως εμφανή στην εποχή μας.
Όλη δηλαδή η ζωή είναι μια ατομική πάλη που δύσκολα θα δώσουμε χώρο σε κάποιον άλλον να μοιραστεί τα κεκτημένα μας.
Πόσο δύσκολο είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι το να λαμβάνω δίχως πρωτίστως να δίνω είναι τεράστιο λάθος; Μπορεί να ικανοποιεί προσωρινά τον εγωισμό μας, αλλά η κοινωνία θα δυσλειτουργεί και αργά ή γρήγορα οι επιπτώσεις αυτής της δυσλειτουργίας θα αφήσουν το σημάδι τους και σε εμάς…
Άλλωστε και με το γάμο κάτι παρόμοιο δεν γίνετε..; Η σκληρή σημερινή πραγματικότητα, η οποία έχει ανυψώσει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης του ατόμου και του Εγώ του, μήπως δεν έχει βοηθήσει στο να διαλύονται περισσότεροι γάμοι πλέον, διότι τι είναι ο γάμος…; Μια σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων, που διέπεται εκτός από τα συναισθήματα της αγάπης, του έρωτα, και του αλληλοσεβασμού και από αμοιβαίες υποχωρήσεις σε θέματα ουσιώδη, όπως συμπεριφοράς, συνηθειών και λοιπών χαρακτηριστικών του προγενέστερου μοναχικού βίου. Όταν όμως το εγώ του καθενός ολοένα αυξάνετε μπορεί να μείνει χώρος για κάποιον άλλον…;
Από την μια, το Εγώ μας μπορεί να γιγαντωθεί επικίνδυνα, να γίνουμε ότι ποθεί αυτή η κοινωνία, να θεωρούμαστε “επιτυχημένοι”, χάνοντας το δρόμο που οδηγεί στην αυτογνωσία, και την εσωτερική μας γαλήνη. Και στο τέλος, θα γίνει αντιληπτό ότι όλα αυτά ήταν μια ουτοπία; Ότι οι περισσότεροι κοντινοί μας άνθρωποι ήταν μαζί μας, όχι για αυτό που είμαστε, αλλά για αυτό που μεταμορφωθήκαμε στο βωμό των λανθασμένων κοινωνικών αξιών…; Στο τέλος του δρόμου, μήπως τότε θα αντιληφθούμε την εσωτερική μας γύμνια…; Και από την άλλη μπορεί να μην τα καταφέρουμε τόσο καλά όσο “έπρεπε”. Τότε το Εγώ μας θα γίνει ο μεγάλος μας Κριτής. Θα μας τονίζει συνέχεια τις αποτυχίες μας, θα μας κάνει να νιώθουμε κατώτεροι… και ίσως να μας δημιουργήσει ψυχολογικές αστάθειες.
Μολονότι έχουν δοθεί μέχρι στιγμής κάποια παραδείγματα που αφορούν την άρρηκτη σχέση του εγώ με την κοινωνία, θα πρέπει να προσδιορίσουμε “Τι είναι το εγώ”. Όσο και να προσπάθησα να δώσω ένα απλό ορισμό δεν έμεινα ικανοποιημένος, διότι είναι μια υπόθεση πολύπλοκη. Οπότε θα δώσω μια πιο εκτενή περιγραφή που θεωρώ ότι καλύπτει περισσότερο την ιδιότητά του.
Τι είναι το Εγώ; Πολλοί θεωρούν απλά, ότι το εγώ είναι ο εαυτός μας. Είναι όμως έτσι…; Τι είναι ο εαυτός μας; Το εγώ λοιπόν, μπορεί είναι ένας εαυτός σκέψεων, εικόνων, φαντασιών, ταυτίσεων, μνημών, κινήτρων, ιδεών, φόβων, ανασφαλειών και πληροφοριών. Επίσης, μπορεί να είναι υποβολές, εντολές, προστάγματα, απαγορεύσεις που αφομοιώθηκαν όχι μόνο από τους γονείς, τους δασκάλους, τους καθηγητές, την κοινωνία γενικά αλλά και από προηγούμενες γενιές, πέντε (5) τον αριθμό, που δύναται να έχουμε κληρονομήσει.
Συνοψίζοντας μπορούμε να πούμε ότι το εγώ μας, είναι μια φτιαχτή εικόνα του εαυτού μας, ένα παζλ που δύναται να διαμορφωθεί ή να το διαμορφώσουμε, ανάλογα με τα ερεθίσματα που δεχόμαστε από το περιβάλλον που ζούμε και από προηγούμενες πληροφορίες μας έχουν κληροδοτηθεί.
Όμως πάνω σε αυτή την τυποποιημένη κατάσταση κληροδότησης της πληροφορίας έχουμε λόγο ως προς την διαμόρφωση του εγώ μας…; Απ΄ ότι φαίνεται όχι… τουλάχιστον στα πρώτα βήματα του.
Διαμόρφωση του εγώ: Η ικανότητα του ανθρώπου να παρατηρεί, να διακρίνει, να εστιάζει με προσοχή (με επίγνωση) και μετέπειτα να αποδέχεται τα συγκεκριμένα ερεθίσματα, είναι η οδός της διαμόρφωσης του Εγώ μας. Γιατί όμως ανέφερα από πριν, ότι είναι τυποποιημένη η διαδικασία εστίασης και συλλογής της κάθε είδους πληροφορίας…; Πολύ απλά σκεφθείτε την διαδικασία που ακολουθούμε στην ζωή μας…
Οι εκάστοτε ενήλικοι που μας περιέβαλλαν όταν ήμασταν παιδιά αιχμαλώτισαν την προσοχή μας και τροφοδότησαν με δεδομένα το μυαλό μας με διάφορες μεθόδους, όπως της επανάληψης. Έτσι μάθαμε σε μεγάλο βαθμό ό,τι γνωρίζουμε.
Χρησιμοποιώντας την προσοχή μας, διδαχτήκαμε μια ολοκληρωμένη πραγματικότητα. Μάθαμε πως να συμπεριφερόμαστε μέσα στην κοινωνία μάθαμε σε τι να πιστεύουμε και σε τι όχι, μάθαμε τι είναι αποδεκτό και τι όχι, τι είναι καλό και τι είναι κακό, τι είναι ωραίο και τι άσχημο, τι είναι σωστό και τι λάθος. Όλη αυτή η γνώση, όλοι αυτοί οι κανόνες και οι τρόποι επιβίωσης μέσα στον κόσμο, μας κληροδοτήθηκαν.
Όταν πηγαίνουμε στο σχολείο, καθόμαστε στο θρανίο κι εστιάζουμε την προσοχή μας στα λόγια του δασκάλου.
Επίσης, διδασκόμαστε να τραβάμε την προσοχή άλλων ανθρώπων κι αναπτύσσουμε μια ανάγκη για προσοχή, που μπορεί να γίνει ιδιαίτερα ανταγωνιστική.
Τα παιδιά συναγωνίζονται ποιο θα κερδίσει την προσοχή των γονιών, των δασκάλων, των φίλων τους. «Κοίτα με! Κοίτα τι κάνω! Είμαι εδώ!» Η ανάγκη για προσοχή συνεχίζεται κι εντείνεται, καθώς μεγαλώνουμε.
Ως παιδιά, δεν είχαμε την ευκαιρία να επιλέξουμε τα πιστεύω μας, αλλά συμφωνήσαμε με τα δεδομένα που μας μεταβίβαζαν άλλοι άνθρωποι. Ο μόνος τρόπος αποθήκευσης πληροφοριών είναι διά της συμφωνίας. Από τη στιγμή που θα συμφωνήσουμε, αποκτάμε την πίστη. Πίστη σημαίνει να αποδέχεσαι μια ιδέα άνευ όρων.
Έτσι γίνεται η εκπαίδευσή μας όταν είμαστε παιδιά, εφόσον τα παιδιά πιστέψουν ό,τι τους λένε οι μεγάλοι.
Κάνοντας μια παρένθεση, να αναφέρω ότι αυτό θα συμβαίνει φυσικά έως το χρονικό σημείο που θα φθάσουμε κάποιοι ή όλοι να κρίνουμε τα ήδη διδαχθέντα, που όμως μας έχουν δημιουργήσει ήδη ένα υπόβαθρο του Εγώ μας, το οποίο για να αλλάξει, εάν το επιθυμήσουμε, θα πρέπει να αγωνιστούμε πολύ, διότι μας έχουν μυήσει σε μια αντιληπτική ροή γεγονότων που τη θεωρούμε φυσιολογική, δεδομένη.
Παρόλα αυτά εάν τελικά αποφασίσουμε να κρίνουμε ή και να κατακρίνουμε τα κοινωνικά αποδεκτά διδαχθέντα, μήπως τελικά θα “βαφτιστούμε” αιρετικοί, γραφικοί, τρελοί, επαναστατικοί, αντιδημοκρατικοί, περίεργοι κ.α… επειδή αναπτύξαμε ένα έλλογο λόγο έναντι σε μια συνεχή αναπτυσσόμενη κοινωνία, που αυτοί που φαινομενικά κρατούν τα ηνία της, δεν αποδέχονται καμία αμφισβήτηση…;
Κάθε ημέρα που ξημερώνει, στο σπίτι, στο σχολείο, σε κάθε μας δραστηριότητα, από τα Μ.Μ.Ε, εκπαιδευόμαστε στο πως πρέπει να ζούμε, ποιος κώδικας συμπεριφοράς είναι ο αποδεκτός κ.α.
Εμείς οι ίδιοι εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας, που τόσο πολύ τα λατρεύουμε και τα αγαπάμε, με ένα κοινωνικά αποδεκτό σύστημα τιμωρίας και ανταμοιβής…
“Μπράβο, είσαι καλό παιδί”, μας λένε η Μαμά και ο Μπαμπάς, όταν κάνουμε αυτό που θέλουν. Όταν δεν το κάνουμε, είμαστε “κακά παιδιά”.
Όταν πηγαίναμε ενάντια στους κανόνες, μας περίμενε η τιμωρία, ενώ όταν σεβόμασταν τους κανόνες, μας περίμενε η ανταμοιβή. Μας τιμωρούσαν, αλλά και μας αντάμειβαν πολλές φορές την ημέρα. Αρχίσαμε να φοβόμαστε την τιμωρία, αλλά μήπως και τον φόβο ότι τελικά θα χάσουμε την ανταμοιβή;
Η ανταμοιβή ήταν η προσοχή που μας έδειχναν οι γονείς μας ή άλλα άτομα του περίγυρου, όπως αδέλφια, δάσκαλοι και φίλοι. Έτσι, αναπτύξαμε σύντομα την ανάγκη να αιχμαλωτίζουμε την προσοχή των άλλων, ώστε να κατακτάμε την ανταμοιβή…
Με το φόβο της τιμωρίας και το φόβο της μη ανταμοιβής, γινόμαστε κάτι που δεν είμαστε πραγματικά, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουμε κάποιον άλλον. Προσπαθούμε να ευχαριστήσουμε τη Μαμά και τον Μπαμπά, τους δασκάλους μας στο σχολείο, τους αποδεκτούς κανόνες της κοινωνίας, κι έτσι αρχίζουμε να παίζουμε ρόλους.
Παριστάνουμε ότι είμαστε κάτι που δεν είμαστε, εξαιτίας του φόβου της απόρριψης. Σταδιακά, λοιπόν, γινόμαστε κάτι άλλο: ένα αντίγραφο των πιστεύω της Μαμάς, του Μπαμπά, της κοινωνίας, που κάποιες φορές μπορεί να είναι θετικό, άλλοτε όχι, μα το βασικό είναι ότι δεν είμαστε ο εαυτός μας. Διαμορφώθηκε μια φτιαχτή εικόνα του εαυτού μας… διότι δεν την φτιάξαμε με την δική μας βούληση, αλλά συνεχώς με παρεμβάσεις τρίτων που μπορεί να το έκαναν … για το καλό μας… αλλά τελικά ποιο το καλό, ποιο το κακό, ποιο το λάθος και ποιο το σωστό…;
Τελικά είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι όπως εικάζουμε, ή απλά είμαστε μια αγέλη συνεχώς εκπαιδευόμενη από διάτρητες φιλοσοφίες, ιδεολογίες, κανόνες και νόμους που φαινομενικά συμμετέχουμε στην δημιουργία τους, αλλά κατά βάθος συμβαίνει το αντίθετο…;
Πλέον μήπως είμαστε τόσο καλά εκπαιδευμένοι, ώστε γινόμαστε και εκπαιδευτές του εαυτού μας…;
Μήπως το σύνολο των πεποιθήσεων μας είναι ένας απαράβατος Κανόνας, η δικιά μας κόκκινη γραμμή…, που ελέγχει το νου μας;
Μήπως βασίζουμε όλες μας τις κρίσεις σε τούτο τον Κανόνα, έστω κι αν αυτές οι κρίσεις έρχονται σε αντίφαση με τη βαθύτερή μας φύση; Αυτήν που υποτίθεται ότι γνωρίζουμε αλλά την αγνοούμε παντελώς…;
Μήπως υπάρχει κάτι μέσα στο νου μας το οποίο κρίνει τους πάντες και τα πάντα ακόμα και εμάς;
Ο εσωτερικός μας Κριτής χρησιμοποιεί το περιεχόμενο του Κανόνα για να κρίνει τις πράξεις, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Τα πάντα ζουν υπό το τυραννικό καθεστώς αυτού του Κριτή. Κάθε φορά που κάνουμε κάτι το οποίο εναντιώνεται στην κόκκινη γραμμή, ο Κριτής υπογραμμίζει την ενοχή μας, την ντροπή μας, την ανάγκη για τιμωρία. Αυτό συμβαίνει πολλές φορές την ημέρα, κάθε μέρα, σε όλη μας τη ζωή.
Ένα άλλο μέρος του εαυτού μας υφίσταται τις κρίσεις κι αυτό το μέρος ονομάζεται Θύμα.
Το Θύμα κουβαλάει την ενοχή, το φταίξιμο, την ντροπή. Είναι το κομμάτι του εαυτού μας που λέει, “Δεν αξίζω τίποτα, ο καημένος δεν είμαι όσο καλός, έξυπνος ή ωραίος θα έπρεπε να είμαι, δεν αξίζω να μ’ αγαπούν”. Ο μεγάλος Κριτής συμφωνεί κι επαυξάνει: “Ναι, δεν αξίζεις τίποτα”. Αυτές οι πεποιθήσεις είναι τόσο ισχυρές, ώστε να μας ελέγχουν ακόμα και χρόνια αργότερα, όταν έχουμε πλέον εκτεθεί σε καινούριες ιδέες και προσπαθούμε να πάρουμε τις δικές μας αποφάσεις.
Ο Κριτής καταδικάζει, και το Θύμα υφίσταται την ενοχή και την τιμωρία. Έχουμε την ανάγκη να είμαστε εμείς σωστοί και όλοι οι άλλοι λάθος.
Το εγώ διαιρείται σε πολλά εγώ τα οποία σκέφτονται και ενεργούν ανεξάρτητα μεταξύ τους σαν να είναι ανθρωπάκια μέσα στο κεφάλι μας τα οποία μιλούν ταυτόχρονα και κανένα δεν καταλαβαίνει τι λένε τα υπόλοιπα.
Αυτή είναι η μοίρα του ανθρώπινου νου, να είναι μπλεγμένος σε ένα δίχτυ από το οποίο δεν μπορεί να βγει και πολλοί από μας δεν θέλουν να βγουν. Αυτό όμως το δίχτυ είναι που μας εμποδίζει να συνειδητοποιήσουμε την αληθινή μας φύση.
Μα ποια είναι αυτή η φύση μας…; Ιδού το μέγιστο ερώτημα, η μέγιστη εσωτερική μας αναζήτηση…
Διάφορες θεωρίες αναφέρουν ότι υπάρχει και ένα άλλο είδος συνείδησης, την οποία έχουμε όλοι μας είτε λιγότερο είτε περισσότερο έντονα. Και αυτή είναι η «εγγενής συνείδηση». Αυτή στηρίζεται στην ασύνειδη και προ-συνειδητή αντίληψη της φύσης μας, του πεπρωμένου μας, των δυνατοτήτων μας, της «αποστολής» μας στη ζωή. Η συνείδηση αυτή επιμένει να είμαστε πιστοί στη βαθύτερη φύση μας και να μην την αρνούμαστε από αδυναμία ή για να κερδίσουμε κάτι ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο.
Πριν την γέννηση μας ήμασταν μέρος ενός αδιαιρέτου συνόλου. “Ζούσαμε” σε μια αρμονική συμπαντική σύνδεση. Ήμασταν συνδεδεμένοι με όλα τα άλλα και όλα τα άλλα ήταν με εμάς. Ήμασταν Ένα. Τι πιο όμορφο να δέχεσαι τα πάντα και να τα μοιράζεσαι όλα;
Όμως πόσοι έχουν καταφέρει να ανακαλύψουν και να εναρμονίσουν, στο μέτρο του δυνατού, την αληθινή βαθύτερη φύση τους με το πλασματικό εγώ τους…; Όπως κατ΄ επανάληψη έχουν τονίσει και οι αρχαίοι φιλόσοφοι, με το που γεννηθήκαμε μπήκαμε σε μια φυλακή. Φυλακή της ψυχής, διότι μαθαίνουμε να ζούμε ικανοποιώντας όχι το πνεύμα μας, όχι την ψυχή μας, αλλά τις ψεύτικες αισθήσεις μας και τα λανθασμένα ένστικτα μας.
Εύκολα πλέον μπορεί να συνειδητοποιήσει ο καθένας μας, ότι συνεχώς γινόμαστε δέκτες από εικόνες, πληροφορίες, παντός ερεθίσματος, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα. Οι περισσότερες εξ αυτών απασχολούν, μπερδεύουν, διαμορφώνουν συνεχώς το όποιο φτιαγμένο Εγώ μας, καθώς δεν είμαστε σε θέση να τις βάλουμε εύκολα σε τάξη. Όλα αυτά τα ερεθίσματα τα οικειοποιούμαστε και ταυτιζόμαστε μαζί τους. Τα θεωρούμε αναπόσπαστο κομμάτι μας. Όμως η ταύτιση μας με το υλικό που μας διαρρέει, το οποίο μπορεί να είναι καλό ή κακό, αληθινό ή ψεύτικο, είναι και η πρωτογενής αιτία της λανθασμένης εικόνας που δημιουργούμαι σιγά σιγά.
Δηλαδή, αν οι περισσότερες πληροφορίες των Μ.Μ.Ε, της κοινωνίας γενικότερα, έχουν προβάλλει σαν μόδα την διαφθορά ή την δουλικότητα, οι εικόνες και οι πληροφορίες μέσα μας θα διαμορφώνουν σιγά αλλά σταθερά το Εγώ μας προς αυτή την κατεύθυνση. Έτσι λοιπόν η ταύτιση μας με όλο αυτό το υλικό, μας στερεί την δυνατότητα του συμμαζέματος και της κάθαρσης του Εγώ μας.
Μα πως όμως θα καταφέρουμε να βάλουμε σε τάξη σκέψεις και κάθε λογής πληροφορία;
Αυτό που εμπειρικά σε βάθος χρόνου έχει λειτουργήσει ευεργετικά σε ορισμένους συνανθρώπους μας, είναι ότι με την μέθοδο του διαλογισμού, της εσωτερικής παρατήρησης, οδηγούμαστε προς αυτή την κατεύθυνση.
Ο διαλογισμός δεν είναι τίποτα άλλο από μια προσπάθεια να συνδεθούμε νοητικά με την βαθύτερη φύση μας. Είναι η υλοποίηση διαφόρων πρακτικών, που πιθανός θα πρέπει να πειραματιστούμε για να δούμε ποια μας ταιριάζει. Αρχικά μας βοηθούν στο να κατανοήσουμε την λειτουργία του σώματος μας, στη συνέχεια να εκπαιδεύσουμε και να σταθεροποιήσουμε τον νου, την λογική μας και μετέπειτα να εμβαθύνουμε, προσπαθώντας να εναρμονιστούμε με την βαθύτερη φύση μας. Η όλη διαδικασία γίνετε με την εσωτερική παρατήρηση, όπου στην ουσία ο νους απομακρύνεται από τα παντός είδους ερεθίσματα, παραμένει ουδέτερος παρατηρητής, δίχως να επηρεάζεται ψυχοσωματικά, από οποιαδήποτε μορφής εικόνα και πληροφορία.
Προσοχή όμως, δεν είναι κάτι εύκολο, αλλά απαιτείτε χρόνος, κόπος και τεράστια εσωτερική δύναμη για να κατακτηθεί. Όμως όποιο στάδιο από τα τρία και να κατακτήσουμε, θα έχουμε κάνει τεράστια βελτίωση που θα αντανακλά στην προσωπική μας ζωή. Η ευεξία του οργανισμού μας και η βελτίωση του νου μας να διαχειρίζεται και να διεκπεραιώνει πιο αποτελεσματικά τα όποια προβλήματα μας, είναι από τα πιο εμφανή αποτελέσματα. Άρα επιτυγχάνεται αργά αλλά σταθερά η ορθότερη αντιμετώπιση και διαχείριση του υλικού που έχει αποθηκευτεί μέσα μας και η διαφοροποίηση της καταστάσεως του εγώ μας, του εαυτού μας.
mousaios.gr
ntokoumentagr.blogspot.gr
