Άλλη μία εντυπωσιακή ανακάλυψη έκαναν στα Ουράλια Όρη οι Ρώσοι επιστήμονες. Κατάφεραν να ανακαλύψουν τα λείψανα του αρχαίου ρινόκερου, ηλικίας μερικών εκατομμυρίων ετών.
Η ανακάλυψη αυτή απειλεί να επισκιάσει εκείνη της προηγούμενης χρονιάς, όταν στην ίδια περιοχή είχε βρεθεί το δόντι του αρχαίου Ύστρικα.
Αν στους παγετώνες της Ρωσίας ανακαλύπτουν
μαμούθ με επίζηλη περιοδικότητα, τότε ο ρινόκερος είναι μια μεγάλη
σπανιότητα, πολύ περισσότερο για τα Ουράλια Όρη. Αυτά τα απολιθωμένα ζώα
ανακαλύπτονται πολύ συχνά στο Νότο της Δυτικής Ευρώπης. Εκεί ήταν πολύ
πιο κατάλληλο το κλίμα για αυτά τα θερμόαιμα κερασφόρα ζώα. Είναι
αλήθεια ότι στους ζεστούς μήνες αυτά μετανάστευαν προς ανατολάς και
έφταναν μέχρι τη νότια Σιβηρία, πράγμα για το οποίο μαρτυρούν τα
μεμονωμένα ευρήματα, δήλωσε στη «Φωνή της Ρωσίας», ο επικεφαλής της
αποστολής παλαιοοικολόγος Πάβελ Κόσνιτσεφ:
Υπήρξαν
ευρήματα ρινόκερου στο Νότο της Σιβηρίας, το μεγαλύτερο όμως μέρους τους
εντοπίστηκε σε όχθες ποταμών, εκτός του τόπου της αρχικής του ταφής,
γι’ αυτό και ήταν πολύ δύσκολο να αποκτήσουμε οποιαδήποτε πληροφορία για
τη βιολογία του. Εδώ για πρώτη φορά βρήκαμε λείψανα στο εσωτερικού
συγκεκριμένου στρώματος μαζί με λείψανα άλλων ζώων, πράγμα που μας
επιτρέπει να αναπαραστήσουμε το περιβάλλον αυτού του είδους, και συνάμα,
να κατανοήσουμε ακόμη καλύτερα τη βιολογία του και να μάθουμε το λόγο
του θανάτου του.
Η ηλικία των λειψάνων που
ανακαλύφθηκαν είναι περίπου 120000 χρόνια. Και αυτό υποχρεώνει τους
ειδικούς να υποθέσουν πως το κλίμα στα Ουράλια ήταν τελείως διαφορετικό
απ’ ότι σήμερα. Η σημασία της ανακάλυψης έγκειται στο ότι εμφανίστηκε η
δυνατότητα να γίνει αναστήλωση του περιβάλλοντος την περίοδο της
τελευταίας μεσοπαγετώδους εποχής, μας εξηγεί ο επιστήμων:
Σήμερα
ζούμε σε μια ακόμη μεσοπαγετώδη περίοδο. Η προηγούμενη ήταν πριν από
περίπου 120 με 130 χιλιάδες χρόνια. Σε αυτή την περίοδο ανήκει η
παραμονή του ρινόκερου στα Ουράλια. Είναι ένα ζώο που του αρέσει η
ζέστη, όταν είχε ζέστη εδώ, ήρθε από το Νότο σε αυτές τις βόρειες
περιοχές. Η ανακάλυψη του μας λέει ότι το κλίμα εκείνη την περίοδο ήταν
πολύ πιο ζεστό απ’ ότι σήμερα.
Οι
ρινόκεροι κατοικούσαν σε δασώσεις περιοχές, προτιμώντας τους θάμνους
και το ψηλό χορτάρι. Ήταν μοναχικά ζώα ύψους έως ενάμισι μέρος και
μήκους μεγαλύτερου των τριών. Υπάρχει η εκδοχή, σύμφωνα με την οποία η
αλλαγή του κλίματος και της πανίδας ήταν η αιτία της εξαφάνισής τους.
Σταδιακά, το ζώο εξωθήθηκε στο νότο της Ευρώπης, πριν από αυτό όμως για
ένα μεγάλο διάστημα ζούσε στις περιοχές της στέπας που μοιάζουν πάρα
πολύ με τους σύγχρονους αμερικανικούς λειμώνες. Οι επιστήμονες θεωρούσαν
πως οι τελευταίοι ρινόκεροι πέρασαν τη ζωή τους στα εδάφη της σύγχρονης
Ιταλίας κατά την εποχή του παλαιολιθικού ανθρώπου. Η ηλικία των
λειψάνων του ιταλικού ρινόκερου είναι της τάξεως των 200000 ετών.
Ωστόσο, η ανακάλυψη των Ουραλίων αποδεικνύει πως τα ζώα αυτά έζησαν και
πολύ αργότερα, στα 120000 χρόνια.
Η άποψη της Σύνταξης μπορεί να μη συμπίπτει με την άποψη του αρθρογράφου.
