Για τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις, τις ευθύνες που οδήγησαν στην κρίση,
την έλλειψη αλληλεγγύης και το τέλος της ιδεολογίας, έγραφε με τον δικό
του χαρακτηριστικό τρόπο ο πολυβραβευμένος ποιητής μας, Ντίνος
Χριστιανόπουλος .
“Εσείς το λέτε κρίση, εγώ το λέω καμπινέ που κάθε λίγο βουλώνει. Όλοι
χέζουν, κανείς δε σκουπίζει, κι όλους τους πιάνει απελπισία για το ποιος
θα βρεθεί να τον ξεβουλώσει. Και στο φινάλε, κάποιοι βρίσκονται
Όχι βέβαια οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις, ούτε τα αδίσταχτα κόμματα, ούτε
οι ξοφλημένες ιδεολογίες· προπάντων όχι οι πολλοί, με τα παχιά τα λόγια,
που θορυβούν και εισπράττουν.
Αλλά οι λίγοι, αυτοί που χωρίς να τους βλέπει κανείς, δίνουν ένα χέρι
στο συνάνθρωπο· αυτοί που χωρίς να καταστρώνουν αναμορφωτικά
προγράμματα, σκύβουν το κεφάλι και δουλεύουν. Αυτοί οι λίγοι είναι τα
αραιά κεριά μες στο σκοτάδι, όταν το φως αργεί πολύ να φανεί”.
Το 2011 ο Ντίνος Χριστιανόπουλος τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων
για το σύνολο του έργου του. Αρνήθηκε όμως να το παραλάβει
παραπέμποντας στο κείμενό του “Εναντίον” από το 1979 όπου αναφέρει
χαρακτηριστικά:
“Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης απ’ όπου και αν προέρχεται.
Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία από το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό
το απαίσιο “ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων”, που μας άφησαν οι αρχαίοι”.
Η “Κρίση” είναι μια μικρή ταινία του Χρίστου Καλλίτση.
Ντίνος Χριστιανόπουλος από CDemo83
πηγη
