Οι συστάσεις, από την ομάδα εργασίας του Εθνικού Ινστιτούτου για τον Καρκίνο, δημοσιεύθηκαν την περασμένη Δευτέρα στο περιοδικό της Αμερικανικής Ιατρικής Ένωσης. Λένε, για παράδειγμα, ότι ορισμένες προκαρκινικές καταστάσεις, όπως αυτή που επηρεάζει το στήθος και ονομάζεται πορογενές καρκίνωμα in situ και που πολλοί γιατροί συμφωνούν ότι δεν είναι καρκίνος, πρέπει να μετονομαστεί για να αποκλείσει τη λέξη καρκίνωμα, έτσι ώστε οι ασθενείς να είναι λιγότερο φοβισμένοι και λιγότερο πιθανό να αναζητήσουν αχρείαστες και δυνητικά επιβλαβείς θεραπείες που μπορούν να περιλαμβάνουν τη χειρουργική αφαίρεση του μαστού.
Η ομάδα, η οποία περιλαμβάνει μερικούς από τους κορυφαίους επιστήμονες στην έρευνα για τον καρκίνο, πρότεινε επίσης ότι πολλές βλάβες που εντοπίζονται σε εξετάσεις του μαστού, του προστάτη, του θυρεοειδούς, των πνευμόνων και άλλων καρκίνων δεν θα πρέπει να τις αποκαλούν καρκίνους.
Ενώ είναι σαφές ότι ορισμένες ή όλες οι αλλαγές μπορεί να συμβούν μετά από πολλά χρόνια, αν συμβούν, και ότι ορισμένοι εμπειρογνώμονες του καρκίνου θα διαφωνήσουν με τις απόψεις της ομάδας, η έκθεση μιας τόσο εξέχουσας ομάδας επιστημόνων που έχουν τη σαφή υποστήριξη του Εθνικού Ινστιτούτο για τον Καρκίνο φέρνει τη συζήτηση σε ένα πολύ υψηλότερο επίπεδο και κατά πάσα πιθανότητα θα αλλάξει τη συζήτηση σχετικά με τον καρκίνο, τον ορισμό του, την επεξεργασία του και τη μελλοντική έρευνα. «Χρειαζόμαστε έναν ορισμό του καρκίνου του 21ου αιώνα, αντί του 19ου αιώνα» σχολίασε ο Δρ Otis W. Brawley, επικεφαλής ιατρικός σύμβουλος της Αμερικανικής Αντικαρκινικής Εταιρείας.
Η κινητήρια δύναμη πίσω από την πρόσκληση για την αλλαγή είναι η αυξανόμενη ανησυχία μεταξύ των επιστημόνων, των ιατρών και των ασθενών, ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνδρες και γυναίκες υποβάλλονται σε περιττές και επιβλαβείς θεραπείες για προκαρκινικές και καρκινικές βλάβες, η ανάπτυξη των οποίων είναι τόσο αργή που είναι απίθανο ποτέ να προκαλέσουν πρόβλημα.
Η έλευση της εξαιρετικά ευαίσθητης τεχνολογίας ελέγχου κατά τα τελευταία χρόνια έχει αυξήσει την πιθανότητα να βρεθούν αυτά τα λεγόμενα «τυχαιώματα», όπως ονομάζονται τα τυχαία ευρήματα που εντοπίζονται κατά τον έλεγχο και πιθανότατα δεν θα προκαλέσουν ποτέ πρόβλημα. Ωστόσο, όταν οι γιατροί και οι ασθενείς γνωρίζουν ότι υπάρχει μια βλάβη, συνήθως αισθάνονται υποχρεωμένοι να κάνουν βιοψία, θεραπεία και αφαίρεση, συχνά με μεγάλο φυσικό και ψυχολογικό πόνο και κίνδυνο για τον ασθενή. Αυτό αναφέρεται συχνά ως υπερβολική διάγνωση και οι προκύπτουσες περιττές διαδικασίες στις οποίες οι ασθενείς υποβάλλονται ονομάζεται υπερθεραπεία.
Αυτές οι προτάσεις είναι φυσικό ότι δεν θα γίνουν αποδεκτές από όλους. Ο Δρ Larry Norton, ιατρικός διευθυντής του Κέντρου Μαστού Evelyn H. Lauder στο Memorial Sloan-Kettering Cancer, είπε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι πως οι γιατροί δεν μπορούν να πουν με βεβαιότητα στους ασθενείς ποιοι καρκίνοι δεν θα προχωρήσουν και ποιοι θα τους σκοτώσουν και η αλλαγή στην ορολογία δεν μπορεί να λύσει αυτό το πρόβλημα. Όπως υποστηρίζει, οι γιατροί πρέπει να επικεντρωθούν στην καλύτερη επικοινωνία με τους ασθενείς για προκαρκινικές και καρκινικές καταστάσεις. Συχνά λέει στους ασθενείς ότι ακόμα κι αν ένα πορογενές καρκίνωμα in situ μπορεί να μοιάζει με καρκίνο, δεν θα πρέπει αναγκαστικά να ενεργεί σαν τον καρκίνο – ακριβώς όπως κάποιος που είναι «ντυμένος σαν εγκληματία» δεν σημαίνει ότι είναι εγκληματίας μέχρι να παραβεί το νόμο. «Η ορολογία είναι απλά ένας περιγραφικός όρος, και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι πρέπει να εξηγηθεί» λέει ο Δρ Norton.
Αλλά οι υποστηρικτές της υποβάθμισης των καρκινικών καταστάσεων με μια απλή αλλαγή ονόματος λένε ότι υπάρχει προηγούμενο για κάτι τέτοιο. Οι συντάκτες της έκθεσης σημειώνουν ότι το 1998, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας άλλαξε το όνομα ενός πρώιμου σταδίου καρκίνου του ουροποιητικού συστήματος, αφαιρώντας τη λέξη «καρκίνωμα» και αποκαλώντας το «θηλώδη ουροφόρο νεοπλασία χαμηλού κακοήθους δυναμικού». Όταν μια κοινή διαπίστωση από τεστ Παπανικολάου που ονομάζεται «ενδοεπιθηλιακή νεοπλασία τραχήλου» χαρακτηρίστηκε ως χαμηλού βαθμού βλάβη και όχι κακοήθεια, οι γυναίκες ήταν πιο πρόθυμες να υποβληθούν σε παρακολούθηση παρά σε να απαιτήσουν θεραπεία, σχολιάζει ο Δρ Esserman.
«Η αλλαγή της γλώσσας που χρησιμοποιούμε για τη διάγνωση διαφόρων βλαβών είναι απαραίτητη για να δώσει στους ασθενείς την εμπιστοσύνη που χρειάζονται ώστε να μην αντιμετωπίζουν επιθετικά κάθε εύρημα», είπε. «Το πρόβλημα για το κοινό είναι ακούει τη λέξη καρκίνος και νομίζει ότι θα πεθάνεις αν δεν κάνεις θεραπεία. Θα πρέπει να κρατήσουμε το ‘καρκίνος’ για εκείνα τα πράγματα που είναι πολύ πιθανό να προκαλέσουν κάποιο πρόβλημα».
http://well.blogs.nytimes.com/2013/07/29/report-suggests-sweeping-changes-to-cancer-detection-and-treatment/
antinews.gr
ntokoumentagr.blogspot.gr
